Ετικέτες  cinema 

Kατηγορίες  Προτάσεις & Κριτικές

Άπατρις (Dheepan)

Παραγωγή του 2015, σε σκηνοθεσία και σενάριο του Ζακ Οντιάρ. Η ταινία κέρδισε τον Χρυσό Φοίνικα στο Φεστιβάλ Καννών 2015.

Η  επίκαιρη αυτή ταινία περιγράφει την ιστορία τριών προσφύγων Ταμίλ που εγκαταλείπουν την παραδομένη στον εμφύλιο πόλεμο Σρι Λάνκα και μεταναστεύουν ελπίζοντας να ξαναφτιάξουν τις ζωές τους.

Ο Sivadhasan (Τζεσουθάσαν Αντονιθάσαν) είναι πολεμιστής των «τίγρεων του Ταμίλ» κατά την διάρκεια του εμφύλιου πολέμου στη Σρι Λάνκα και βρίσκεται στην πλευρά των ηττημένων έχοντας χάσει επιπλέον τη γυναίκα και τα παιδιά του. Αναγκάζεται τότε να μετακινηθεί σε ένα καταυλισμό προσφύγων και αποφασίσει να μεταναστεύσει στην Γαλλία έχοντας εξασφαλίσει πολιτικό άσυλο.
Έτσι, αποκτά το διαβατήριο ενός νεκρού ανθρώπου, του Ντιπάν (Dheepan) και με την Γιαλίνι (Kalieaswari Srinivasan) και ένα εννιάχρονο κορίτσι, την Ιλαγιάλ (Claudine Vinasithamby) που επιλέχτηκε κυριολεκτικά τυχαία ανάμεσα σε ορφανά στο στρατόπεδο του ΟΗΕ, παριστάνουν την οικογένεια κι επιβιβάζονται σε ένα πλοίο με προορισμό το Παρίσι.
Οι σκηνές της επιβίβασης αυτής είναι πραγματικά συγκλονιστικές. Εξαιρετική τεχνική του σκηνοθέτη σε όλα τα σκοτεινά πλάνα.
Άνθρωποι χωρίς ταυτότητες, με φωτεινά στέφανα στο κεφάλι.
Στέφανα που αργότερα θα πουλούσαν ως μικροπωλητές στους δρόμους του Παρισιού.
Όταν φτάνουν, ο Sivadhasan βρίσκει τελικά δουλειά ως καθαριστής σε πολυκατοικία, η “γυναίκα” του φροντίζει έναν ηλικιωμένο και η μικρή ξεκινά σε ειδική τάξη το σχολείο … και κάπως έτσι  χτίζουν μια καινούργια ζωή στο Le Pré-Saint-Gervais, νοτιοανατολική συνοικία του Παρισιού, που τελικά φαίνεται να είναι μια άλλη περιοχή συγκρούσεων για αυτούς.
Τρεις άγνωστοι, μέχρι χτες, μεταξύ τους άνθρωποι θα βρεθούν να μένουν μαζί, να αντιμετωπίζουν τα ίδια προβλήματα και να προσπαθούν να προσαρμοστούν στην νέα τους χώρα και πραγματικότητα, βοηθώντας ο ένας τον άλλον σαν να είναι πραγματική οικογένεια.
Εκπληκτικές ερμηνείες τόσο της γυναίκας που αδυνατεί να δείξει την παραμικρή στοργή για το υποτιθέμενο παιδί της, όσο και για το ίδιο το ορφανό κορίτσι που με το βλέμμα του μας μεταφέρει στη μεγάλη οθόνη την απόγνωση που βρίσκεται.
Εκτός αυτών, γίνονται αντιληπτά τα πρακτικά θέματα που αντιμετωπίζουν οι μετανάστες σε μια ξένη χώρα. Ειδικά με τη γλώσσα. Ακόμη και με αυτή του σώματος. Είναι πολύ χαρακτηριστική η σκηνή όπου η πρωταγωνίστρια εξηγεί σε ένα Γάλλο τις ερμηνείες της κίνησης του κεφαλιού.

Στο δεύτερο μέρος της ταινίας η αφήγηση της ιστορίας χάνει τον ωραίο της ρυθμό, καθώς σεναριακά φαίνεται να μην ξέρει που θέλει ακριβώς να πάει την ιστορία.
Ωστόσο, οι συγκινητικές σκηνές δε λείπουν.
Ειδικά το μεθυσμένο ξέσπασμα του Dheepan, τραγουδώντας ένα επαναστατικό τραγούδι από τον τόπο του, μ΄ έκανε να θυμηθώ ότι η μουσική είναι “ψυχικό αποκούμπι” για όλο τον κόσμο.
Ο άπατρις πρωταγωνιστής βάφεται στη συνέχεια με αίμα, σκοτώνοντας όποιον βρει μπροστά του τόσο με το τεράστιο μαχαίρι του όσο και μ΄ ένα όπλο.
Ένιωσα μια μεταφορά βλέποντάς τον να σκοτώνει. Από το ένα χέρι με το βάρβαρο τρόπο της Ανατολής κι από το άλλο με τον άμεσο τρόπο της Δύσης.
Θάνατος και στις δύο περιπτώσεις.
Στο τέλος, ο σκηνοθέτης κλείνει με ένα τρόπο που θα διχάσει, καθώς κάποιος θα περίμενε μια πιο δραματική εξέλιξη.
Εξαρτάται πώς την ερμηνεύει κανείς.
Είναι η τελευταία εικόνα, εικόνα ευτυχίας ή εικόνα απομίμησης προτύπων;