Ετικέτες  live love thoughts Vasia Argenti 

Kατηγορίες  Σκέψεις

ΑΓΑΠΩ ΤΟΥΣ ΜΕΤΑΞΩΤΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ

Mια παραδοσιακή αλληγορική ιστορία αναφέρει πως μια φορά ένα φίδι άρχισε να κυνηγάει μια πυγολαμπίδα. Ύστερα από τρεις μέρες αδιάκοπης καταδίωξης, χωρίς δυνάμεις πια, η πυγολαμπίδα σταμάτησε και μίλησε στο φίδι:
— Μπορώ να σου κάνω μια ερώτηση;
— Δε συνηθίζω ν’ ακούω τα θηράματά μου, αλλά μια που θα σε καταβροχθίσω, μπορείς να ρωτήσεις.
— Ανήκω στην τροφική σου αλυσίδα;
— Όχι.
— Σου έκανα κανένα κακό;
— Όχι.
— Τότε γιατί θέλεις να με σκοτώσεις;

Αφού σκέφτηκε λίγο, το φίδι απάντησε:
— Επειδή δεν αντέχω να σε βλέπω να λάμπεις.

Διαβάζοντας αυτό το μικρό αλληγορικό μονοπάτι μου γεννήθηκαν σκέψεις, τις οποίες προσπάθησα να τις βάλω σε μία άσεμνη τάξη.
Συνειδητοποίησα ποιους ανθρώπους αγαπώ ύστερα από 30 χρόνια και κάτι πορείας σε αυτό που λέμε ζωή. Και αυτό μέσα μου δεν είναι κάτι το διαπραγματεύσιμο. Αγαπώ εκείνους που παραδέχονται τις ελλείψεις τους και δεν γίνεσαι εσύ η αντανάκλαση τους, παρά γίνεσαι ο δρόμος της αναγνώρισης και της καλυτέρευσης του εαυτού τους. Αγαπώ εκείνους που δεν επιδιώκουν τη συναναστροφή με πιο αδύναμα άτομα για να αποδείξουν στον εαυτό τους πόσο ανώτεροι είναι, μα κι αν συνδιαλλαγούν μαζί τους έχουν τη λεπτότητα της ισορροπίας και της εγκράτειας σε ό,τι αγγίζει την έπαρση τους κι είναι έτοιμοι να δώσουν το χέρι τους να τους τραβήξουν ψηλά. Αγαπώ εκείνους που δεν ψάχνουν την ευκαιρία που θα μπορούν απλώς να διαφωνήσουν μαζί σου.

Αγαπώ εκείνους που δεν ξοδεύονται στις άμετρες φιλοφρονήσεις & τα κομπλιμέντα, μα από καρδιάς έχουν έναν καλό λόγο να σου πουν, γιατί όλοι έχουν ανάγκη μιας όμορφης κουβέντας αρκεί να είναι αληθινή και αυτό μετατρέπεται σε «προώθηση». Αγαπώ εκείνους που θα σκεφτούν πριν μιλήσουν. Αγαπώ εκείνους που δεν παρεξηγούν επειδή δεν τους πήρες ένα τηλέφωνο και έχουν την ικανότητα να σε καταλάβουν χωρίς να πεις πολλές λέξεις. Αγαπώ εκείνους που κουβάλησαν πολλή πραγματικότητα στις πλάτες τους κι έχουν βαθύ βλέμμα, γεμάτο δύναμη. Αγαπώ εκείνους που δεν έχουν δεύτερες σκέψεις, δεν ζηλεύουν και χαίρονται με τη χαρά σου με όλη τους την ψυχή. Αγαπώ εκείνους που θέλουν να γίνονται καλύτεροι μέσα από εσένα, που δύνανται να αναγνωρίσουν το καλό που έχεις μέσα σου και να το «εκμεταλλευτούν».

Αγαπώ τους ακομπλεξάριστους, ή για να γίνω πιο σαφής, εκείνους που αυτοσαρκάζονται και το ελάττωμα τους το κάνουν όπλο. Αγαπώ εκείνους που έχουν κάνει πολλά λάθη και μέσα από δύσκολους δρόμους κατάφεραν να γίνουν σπουδαίοι, καλοσυνάτοι και δοτικοί. Αγαπώ εκείνους που εκτιμούν, που μπορούν να γίνονται δίκαιοι ακόμη και με τον «εχθρό» τους (βέβαια αυτό προϋποθέτει γερή καρδιά και ακόμη πιο γερό μυαλό). Αγαπώ εκείνους που όσο γενναιόδωρη κι αν στάθηκε η ζωή απέναντι τους , κατάφεραν να απεμπολήσουν την όποια φιλαυτία, το όποιο υπέρμετρο ή τον όποιο προσωπικό ωφελιμισμό. Αγαπώ εκείνους που ξέρουν να αγγίζουν την ψυχή σου και να σε σφιχταγκαλιάζουν όση ζέστη κι αν έχει. Αγαπώ εκείνους που δεν αγαπούν τους τύπους, τα πρέπει και γίνονται ένα με την αγάπη, τον αέρα και το γρασίδι καμιά φορά. Αγαπώ εκείνους που δεν φθονούν τη λάμψη σου, την επιτυχία σου, σέβονται τα όρια σου και αγαπούν τις επιλογές σου ακόμη κι αν διαφωνούν με αυτές, γιατί αυτό είναι ένδειξη αγάπης. Αγαπώ εκείνους που δεν γίνονται παρεμβατικοί και «ύφαλοι» αν δεν ακολουθήσεις τη δική τους λογική και κοσμοθεωρία. Αγαπώ εκείνους που είναι γεμάτοι από τη διάθεση της αποδοχής του ξένου σώματος, του τραυματισμένου, του καινούριου και δεν πνίγονται στο αυθαίρετο του ξαφνικού και του άγνωστου…αλλά προσπαθούν να «δουν», να ΣΕ «δουν». Αγαπώ εκείνους που όποτε σου μιλούν σε κοιτούν στα μάτια με αφοσίωση και ενδιαφέρονται και για τον πιο ανόητο θόρυβο της ψυχής σου. Αγαπώ τα μεταξωτά μάτια και καρδιές. Αγαπώ εκείνους που σου δίνουν δίχως να τους ζητήσεις και σε προλαβαίνουν πάντοτε.

Αγαπώ εκείνους που όσο και να χαμογελάς, πάντα θα μπορούν να δουν πίσω από το μεγάλο σου χαμόγελο αν η ψυχή σου καταπονείται από κάποια σκέψη και δεν στέκονται σε ό,τι «φαίνεται». Αγαπώ όσους δεν καθησυχάζονται. Αγαπώ εκείνους που ό,τι κι αν σου πρόσφεραν, όσες θυσίες κι αν πραγμάτωσαν για εσένα, θα έχουν τη σύνεση να μην σου ζητήσουν ανταλλάγματα ή συνεχή ευχαριστώ και θα τους αρκεί που σου έχουν «προσφέρει». Αγαπώ εκείνους που δεν εκδικούνται, που δεν έχουν μάθει να τιμωρούν επειδή απλώς ξέφυγες από αυτό που εκείνοι είχαν φανταστεί για εσένα, δίχως να ενδιαφέρονται πραγματικά για τα δικά σου θέλω. Αγαπώ, την ποιότητα των ψυχών, των σκέψεων και τη διαφορετικότητα των προσωπικοτήτων που πάνε κόντρα στο ρεύμα και τους καθωσπρεπισμούς. Αγαπώ εκείνους που δεν παρατονίζονται μεταξύ ειλικρίνειας και αγένειας. Αγαπώ τους αληθινούς ανθρώπους. Αγαπώ όσους έχουν μάθει να «ακούν» και δεν ρωτάνε από τυπική ευλαβική συμπεριφορά «τι κάνεις», αλλά τους αφορά πραγματικά.

Αγαπώ εκείνους που θα προβληματιστούν με ό,τι σε αφορά και θα σου προβάλλουν λύσεις που δεν θα τις έχεις ζητήσει, μα θα σου έχουν χαρίσει λίγο από τον πολύτιμο χρόνο τους. Αγαπώ όσους τολμούν, όσους δεν συνηθίζουν και δεν αρέσκονται στις συμβατικές φράσεις «έλα μωρέ δεν πειράζει» και δεν κάνουν εκπτώσεις. Αγαπώ εκείνους που δεν λένε ψέματα και δεν φοβούνται να διεκδικήσουν. Αγαπώ τους ρομαντικούς, τους ουτοπικούς εκείνους θέλουν να αλλάξουν τον κόσμο και βάζουν τα δικά τους όρια. Αγαπώ εκείνους που δεν φοβούνται να πουν όχι. Αγαπώ όλους εκείνους που βρίσκουν νόημα στο να κοιτούν απλώς το νερό της θάλασσας να σπάει στα βράχια, ή στο λουλούδι που ξαποσταίνει στο λακκάκι του λαιμού σου. Αγαπώ τους ανθρώπους που θα θαυμάσουν σε εσένα ό,τι έχουν αναγνωρίσει πως δεν υπάρχει σε εκείνους.

Αγαπώ και εκείνους που το μεγαλειώδες δεν το εντοπίζουν στα μεγάλα ωραία μάτια, στα ωραία χείλη, τα χρήματα, στα πολλά πτυχία ή όποια άλλη φαινομενική αξία, αλλά την τοποθετούν και την αναζητούν κάπου πιο βαθιά… μάλλον σε όλα τα παραπάνω. Για όλους αυτούς τους λόγους κι άλλους τόσους αγαπώ τους μεταξωτούς ανθρώπους, εκείνους που ξέρουν να αγαπούν με όλο τους το είναι.

της Βάσιας Αργέντη