Ετικέτες  #ubetterthing #self #thoughts #darkness #light #existence self Vicky Chyta 

Kατηγορίες  Σκέψεις

ΑΠΟ ΜΕΣΑ ΠΕΘΑΜΕΝΟΙ

Καταπονημένοι συναισθηματικά, πληγωμένοι, χωρίς όρεξη και ικανότητα για ύπνο.
Ατέλειωτες ώρες σκέψης και αναλύσεις επί των σημείων αλλά και επένδυση σε γενικότερες χαμένες επιθυμίες που τυχαίνει να θυμόμαστε την ώρα που μας πάει κάτι στραβά. Κάτι μικρό, κάτι μεγάλο, δεν έχει σημασία. Σημασία έχει ότι πάλι συννέφιασε. Μετρήστε τις στιγμές χαράς. Απίστευτο ότι χωράνε σε μια λίστα τόση δα. Και μάλιστα με παίδεμα στη σκέψη. Πρέπει να στίψουμε το μυαλό μας για να βρούμε λίγες ή να βαφτίσουμε κάποιες ως τέτοιες.

Συμβαίνει συχνά να ανακαλούμε μια χρυσή εποχή του παρελθόντος που ζήσαμε ευτυχισμένοι. Ήταν, όμως, στ’ αλήθεια έτσι  ή την αλλοιώσαμε στη μνήμη μας για να υπάρχει ένα τέτοιο σημείο αναφοράς όταν ταξιδεύουμε προς τα πίσω; Γιατί γαμώτο δεν είμαστε ευτυχισμένοι; Και τι στα κομμάτια σημαίνει αυτό;

---

Δεν έχουμε αξίες, ιδανικά, ελεύθερα συναισθήματα και ειλικρινείς προθέσεις. Η πρώτη μου σκέψη. Ζούμε μια κρίση ΗΘική. Κρίση στις συνΗΘειές μας. Έχουμε χάσει το μέτρο. Το μέτρο που χρειαζόμαστε κι ας γίναν όλα τα μεγάλα έξω απ΄αυτό. Έρμαια είμαστε σε μια ελευθεριότητα που ουσιαστικά δεν αντέχουμε. Ψεύτικα δικαιώματα ότι μπορούμε να λέμε και να κάνουμε ό, τι θέλουμε. Αυτά έχουμε.

Ζούμε περιμένοντας. Μια λύση, έναν έρωτα, καριέρα, ένα σκασμό λεφτά, αναγνώριση, μιαν ιδέα. Κάτι να νοηματοδοτήσει την ύπαρξη. Κάτι και ξεχάσαμε τον εαυτό. Τον εσωτερικό μας κόσμο. Την πηγή της ευτυχίας. Γι΄αυτό δεν είμαστε χαρούμενοι. Γιατί δε μας καλλιεργούμε. Έχουμε αφήσει αγρίμια όσα ζουν στο υποσυνείδητο. Αυτό το μεγάλο που περιμένουμε είναι μέσα μας. Είναι αυτό που τόσες φορές θαυμάσαμε σε πρωταγωνιστές ταινιών, σε ήρωες συγγραφέων και σε στίχους τραγουδιών. Είναι η δύναμη του χαρακτήρα βασιμένη σε μια εσωτερική αλήθεια.

Αν αφιερώναμε λίγο χρόνο στη διαμόρφωση του εαυτού, ίσως να μπορούσαμε να απολαύσουμε. Τα χρώματα, την τέχνη, την επαφή, τη συναναστροφή, τη προσπάθεια και την ατυχία. Και τότε η λίστα χαράς θα ‘ταν μια ολόκληρη ζωή. Ως τότε, είμαστε από μέσα πεθαμένοι και απ΄όξω ζωντανοί.

 

*το πρώτο πληθυντικό είναι μια προσπάθεια συγκάλυψης και δεν αφορά το σύνολο