Ετικέτες  cinema u better think 

Kατηγορίες  Προτάσεις & Κριτικές

Αστακός

Έχοντας καταφέρει να μη διαβάσω τίποτα σχετικά με τον Αστακό, έφτασα χτες αργά στο Δαναό, καθάρια από γνώμες ειδικών, για να παρακολουθήσω μια ταινία που με προβλημάτισε αρκετά και, σε τελική ανάλυση, που με ψυχαγώγησε.
Η υπόθεση, λίγο ή πολύ, είναι γνωστή πια οπότε σκέφτηκα να γράψω σήμερα για όλους όσους έχουν ήδη δει την ταινία και να την αναλύσουμε παρέα.
Όχι επειδή είναι απαραίτητο να εξηγήσουμε τί και πώς … απλώς για να κάνουμε κουβέντα.
Απλώς για να έρθουμε σε επαφή.
Σε ρόλους ή όντας οι εαυτοί μας.

Ένας θα μπορούσε, για παράδειγμα, να είναι ο αυστηρός κριτής κι ένας άλλος ο ενθουσιώδης σινεφίλ. Βέβαια αυτοί οι δύο ποτέ δε θα ήταν ζευγάρι στην πραγματική ζωή. Κάποιος θα πρέπει να υποκριθεί και να γειτνιάσει στα γούστα του άλλου για να συμβιώσουν αποδεκτά.
Μέχρι να αποκαλυφθεί το ψέμα και να πάρουν δρόμους χωριστούς. Αυτό απαιτεί αίμα, είτε γαλάζιο είτε κόκκινο. Κι εννοώ ο χωρισμός.
Με όσο χρόνο τους απομένει.
Με όσο, από τον τόσο σημαντικό και πιεστικό ταυτόχρονα, χρόνο.
Να αποβάλλουν όλες τις προηγούμενες εμπειρίες και να βρουν κάποιον άλλο.  Άμεσα.
Κάποιον άλλο και να του μοιάσουν. Κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωση να γίνουν ένα.

Αν φυσικά επιθυμούν ακόμη να ζευγαρώσουν καθώς αιμορραγούν.
Αν φυσικά επιθυμούν να ενταχθούν στο κοινωνικό πλαίσιο που τους περιβάλλει.
Αν έχουν πάρει τις άσπρες ή μαύρες αποφάσεις για τη σεξουαλικότητά τους ή ακόμη εκείνες τις άλλες αποφάσεις, τις βαρύγδουπες των συνεντεύξεων, για το ποιοί στ’ αλήθεια θέλουν να είναι και ποιά χαρακτηριστικά θα φέρουν.

Κυνικό να υπάρχουν κουτάκια. Να υπάρχουν κανόνες. Μα υπάρχουν.
Για όλες τις καταστάσεις ο “νομοθέτης” έχει σκεφθεί. Θρησκει-εφθεί θα έλεγα ως άλλος λεξιπλάστης.
Κανόνες για τους συντρόφους, κανόνες και για τους μοναχικούς εργένηδες.
Κουτάκια παντού. Κουτάκια συμπληρωμένα με τικ για ν΄ ανήκεις σε μια ομάδα.
Κι είναι κι ο χάρακας κανόνας που πάνω του γράφει χρόνο. Τικ τακ, τικ τακ, τικ τακ.
Κι άλλα τικ … κι άλλα τικ και για τον πόνο της ψυχής μου γράφει ο Αττίκ.

Κυνικό να μαθαίνεις ότι ποτέ δεν ήσουν ή θα είσαι ελεύθερος.
Γιατί ακόμη κι αν νομίζεις προς στιγμήν ότι ελευθερώθηκες από ρόλους ή θα το πράξεις στο μέλλον, είσαι γελασμένος.
Είσαι αντίδραση και όχι δράση.
Είσαι δέσμιος του έρωτα και της ψευδαίσθησης του ανίκητου που σου χαρίζει.
Μόνο που ο έρωτας είναι τυφλός και φυλακίζεσαι στα σκοτάδια του.

Στη συνέχεια πεθαίνεις μόνος. Και τούτη είναι η τελευταία σκηνή. Σ΄ ένα καφέ στην πόλη.
Ας είσαι τυχερός κι ας σου δοθεί η ευκαιρία να ζήσεις κάτι τελευταίο πριν γίνεις τα ένστικτά σου μονάχα.
Να γίνεις άνθρωπος για λίγο.
Να έρθεις σ’ επαφή με την τέχνη.
Αυτό μόνο ας γίνει.

Λίγη τέχνη θαυμαστή στην ταινία του Γιώργου Λάνθιμου θα βρείτε τόσο στη σκηνοθεσία όσο και στη φωτογραφία.
Προσωπικό βραβείο, ωστόσο,  θα δώσω στη μουσική.

1. String Quartet in F Major, Op. 18, No. 1; II Adagio Affetuoso Ed Appasionato | Written by Ludwig Van Beethoven | Performed by Julliard String Quartet Courtesy of Sony Music Entertainment Inc.
2. Something’s Gotten Hold of My Heart | Written by Roger Greenaway & Roger Cook | Performed by Olivia Colman & Garry Mountaine
3. Where the Wild Roses Grow | Written by Nick Cave | Performed by Nick Cave & The Bad Seeds and Kylie Minogue
4. Jeux Interdits
5. Apo mesa pethamenos | Written by Attik | Performed by Danae Stratigopoulou
6. Three Movements for String Quartet, Third Movement | Written by Igor Stravinsky
7. String Quartet No. 8, Op. 110 – IV. Largo | Written by Demitri Shostakovich