Ετικέτες  art Markos Kamfonas 

Kατηγορίες  Προτάσεις & Κριτικές

ΑΥΤΟ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΠΙΠΑ

Σουρεαλισμός.
Αναπτύχθηκε ανάμεσα στον Α’ και στο Β’ Παγκόσμιο πόλεμο στη Γαλλία.
Καταγράφεται δε ως ιδιαίτερα επαναστατικό κίνημα, στη λογοτεχνία αρχικά, και ύστερα άρχισε να διεισδύει σε όλα τα καλλιτεχνικά δρώμενα ενώ πήρε έως και πολιτικές διαστάσεις επιδιώκοντας ριζοσπαστικές αλλαγές και προτείνοντας την ευρύτερη αναθεώρηση των αξιών. Παράλληλα, προέβαλε τον αυτοματισμό και στήριζε την ψυχαναλυτική θεωρία του Freud και τα ιδεώδη του Μαρξισμού. Επιδίωκε την εξερεύνηση του ασυνείδητου και την απελευθέρωση της φαντασίας ενώ διακύρητε τον απόλυτο μη – κομφορμισμό.
Ο όρος υπερρεαλισμός ή σουρεαλισμός δηλώνει τον αναλογικό τρόπο με τον οποίο μπορεί να αποδοθεί η πραγματικότητα και επινοήθηκε το 1917 από τον Γάλλο ποιητή Γκιγιώμ Απολλιναίρ, νόθο τέκνο Ιταλού πατέρα και Πολωνέζας μητέρας, της Αντζέλικα ντε Κοστροβίτσκι, μια ανυπότα­κτη γυναίκα ελεύθερων ηθών που είχε πάθος να παίζει στο καζίνο.
Εκτός από τη ενασχόλησή του με την ποίηση, δημοσίευσε τολμηρά ερωτικά βιβλία, υπήρξε πρωτοπόρος του θεάτρου του παραλόγου και εισήγαγε το 1913 τον όρο «κυβισμός».
Μια ερωτική νουβέλα που του αποδίδεται είναι «Οι περιπέτειες ενός νεαρού Δον Ζουάν», στις οποίες ο 15χρονος ήρωας γίνεται πατέρας τριών παιδιών από διάφορα μέλη του περιβάλλοντος του, συμπεριλαμβανομένης και της θείας του. Το βιβλίο διασκευάστηκε το 1987 σε ταινία, καθώς επίσης και σε κόμικ.

Και γιατί τα γράφω όλα αυτά. Γιατί η ιστορία της τέχνης μπορεί να μας δώσει πολλά μαθήματα. Αρκεί να την ερμηνεύσουμε σωστά και θα καταλάβουμε ότι τους ανθρώπους, σχεδόν πάντα, τους απασχολούσαν τα ίδια θέματα. Με διαφορετική ένταση ίσως.
Ένα μάθημα ζωής (επί της ουσίας) μας δίνει ο Rene Francois Ghislain Magritte. Σουρρεαλιστής καλλιτέχνης.

He gave everyday objects new meaning

Ο Magritte έδινε στα καθημερινά αντικείμενα ένα νέο/άλλο νόημα.
Κι εκεί είναι το μεγάλο μυστικό. Το πως νοηματοδοτούμε τα πράγματα γύρω μας.
Αν μάλιστα μελετήσει κανείς τη ζωή του καλλιτέχνη, θα δει ότι δε διαφέρει πολύ από αυτή που ζουν πολλοί νεαροί Έλληνες στην εποχή της κρίσης.

Γεννήθηκε και μεγάλωσε στο Βέλγιο ( 21 Νοεμβρίου 1898 – 15 Αυγούστου 1967 ). Είχε παρόμοιες πολιτικές απόψεις με τα περισσότερα μέλη του υπερρεαλιστικού κινήματος, αφού δήλωνε κομμουνιστής. Το 1929 εντάχτηκε στο Κομμουνιστικό κόμμα Βελγίου, από το οποίο αποχώρησε μετά από μόλις λίγους μήνες. Είχε ενταχθεί και αποχωρήσει από το κομμουνιστικό κόμμα αρκετές φορές κατά τη διάρκεια της ζωής του, λόγω διαφωνιών σχετικά με τις κομματικές αφίσες. Υπήρξε επίσης αγνωστικιστής μέχρι το τέλος της ζωής του.
Το 1912 η μητέρα του έδωσε τέλος στην ζωή της πέφτοντας στον ποταμό Σαμπό, ενώ μόλις λίγα χρόνια αργότερα ο Magritte φοιτήσε για μικρό διάστημα στην Βασιλική Ακαδημία Καλών Τεχνών στις Βρυξέλλες. Εκεί γνωρίζει και παντρέυεται, το 1922, την Georgette Berger. Για τα επόμενα χρόνια θα σχεδιάζει αφίσες και διαφημίσεις για να βγάλει τα προς το ζειν.
Κατόπιν του προτείνεται να συνεργαστεί με μια γνωστή γκαλερί και έτσι αφιερώνεται αποκλειστικά στη ζωγραφική. Ένα χρόνο αργότερα, ο Magritte κάνει την πρώτη του έκθεση και οι κριτικοί του επιτίθενται ομαδικά. Απαγοητευμένος εγκαταλείπει τις Βρυξέλλες και μετακομίζει στο Παρίσι, όπου αναπτύσει ιδιαίτερη σχέση με μία από τις πιο βασικές μορφές του κινήματος του σουρεαλισμού, τον Andre Breton και γίνεται μέλος της ομάδας των υπερρεαλιστών. Δυστυχώς, όμως, λίγα χρόνια αργότερα η γκαλερί που τον στήριζε όλο αυτόν τον καιρό, κλείνει και ο Magritte αναγκάζεται να επιστρέψει στις Βρυξέλλες και να δουλέψει ανοίγοντας ένα πρακτορείο με τον αδερφό του. Εκείνο περίπου τον καιρό ο Β’ Παγκόσμιος πόλεμος αρχίζει να απομονώνει τις χώρες και τους ανθρώπους και έτσι χάνεται η επαφή του με τον Breton. Η φρίκη του πολέμου δημιουργεί την ανάγκη στον Magritte να εξαφανίσει την βία και την απαισιοδοξία από τα έργα του, στοιχείο που επανέρχεται αργότερα.

Σήμερα, θεωρείται αριστοτέχνης ζωγράφος με την δυνατότητα να δίνει νέες έννοιες και ερμηνείες σε γνωστά αντικείμενα ενώ αποδεικνύει πως η ζωγραφική δεν είναι αυτό που φαίνεται. Συνάμα, εκτός από φανταστικά στοιχεία, ο Magritte προσθέτει δύο έννοιες στην ζωγραφική που δεν τις συναντάμε μέχρι τώρα. Η τέχνη του είναι πνευματώδης και διασκεδαστική, ενώ ο ίδιος αναφέρει:

Η ζωγραφική μου είναι ορατές εικόνες που δεν κρύβουν κάτι, προκαλούν μυστήριο και πράγματι, όταν κάποιος βλέπει έναν από τους πινακές μου θέτει την απλή ερώτηση: «Τι σημαίνει αυτό;» Οι πίνακες μου δε σημαίνουν κάτι επειδή και το μυστήριο δε σημαίνει κάτι, είναι απλά άγνωστο».

Η χρήση αντικειμένων διαφορετικά απ’ ό,τι φαίνονται, είναι χαρακτηριστική στο έργο του Η προδοσία των εικόνων (La trahison des images), όπου μία πίπα καπνιστή παρουσιάζεται σαν μοντέλο για διαφήμιση μαγαζιού εμπορίας καπνού. Με αφορμή αυτό, ο κριτικός τέχνης Michael Fouko, αναφέρει στο βιβλίο του «Αυτό δεν είναι μια πίπα».

Μπορεί να είναι έρωτας, λέω εγώ.