Ετικέτες love poetry thoughts summer
Kατηγορίες Σκέψεις
Βροχή σαν θάλασσα
Και ξαφνικά αυτή η ώρα ζυγώνει
Μοναξιά, μοναχικότητα, Σεπτέμβρης,
Είναι ακόμη καλοκαίρι και χάος
Λέξεις που σε όσους δυνατούς συνδυασμούς και να τις βάλεις, πάντα το ίδιο θα σου λένε
Θα δηλώνουν την ύπαρξή σου και την τελευταία εικόνα που κρατάς απο μικρό παιδί μέσα σου
Πάντα το γιατί ποτέ χωρίς απάντηση
Μερικές ώρες σε χωρίσουν από την άμμο στο απάτητο χιόνι
Λευκά και τα δυο και για να υπάρξουν χρειάζονται τη θάλασσα
Και εγώ χρειάζομαι εσένα καθώς η βροχή πέφτει στο τζάμι μου
Υπάρχουν τόσο πολλά που δε σου είπα ακόμα
Ξέρεις πως το δάκρυ έχει τη γεύση της αλμύρας
Κάθε φορά που ακουμπά σαν σε φωτό-φινις τα χείλια μας
Η θάλασσα που μας λούζει το καλοκαίρι
Η ίδια θάλασσα γίνεται απόψε σταγόνες βροχής στο δικό μου το τζάμι
Το μόνο που θέλω είναι να βγω έξω στη βροχή, μαζί σου
Να γίνουμε ένα με τη θάλασσα του καλοκαιριού
καθώς σαν απο δάκρυα τρέχει ασταμάτητα από τον φθινοπωρινό ουρανό
Στο δικό μου πρόσωπο
Στα δικά μας χείλια
