Kατηγορίες Uncategorized
ΓΡΑΝΙΤΑ
Αυτή είναι η ζωή μου, γλυκιά, πικρή, σκηνή από ταινία του Godard, γυμνή, άκρως ερωτική, τραγική, εγλωβιστική, αστεία, ξεκαρδιστική, σαν από ταινία του Peter Sellers ‘’The party’’ μπερντι ναμ ναμ.
Πάνω απ’ όλα ατάκες απ᾽ το ‘’ Όσα πέρνει ο άνεμος .
Frankly, my dear, I don’t give a damn’’, ‘’After all, tomorrow is another day’’. Τρέξε Λόλα τρέξε προς την αιώνια λιακάδα ενός καθαρού μυαλού. Hiroshima mon amour, ζω τη διπλή ζωή της Βερόνικα.
Ένα άδειο δοχείο είμαι. Γεμίζω με τι; ‘Ενα ΤΙ κολλημένο στο στήθος μου και ένα ΘΕΛΩ κολλημένο στην πλάτη μου. Ζω με αυτά καιρό τώρα. Ζω σε ένα δυάρι στο Παγκράτι. Είμαι η Νίκη Πιερουτσάκη.Το μόνο σωστό στο όνομα μου είναι το η στο τέλος.
Από μικρή ανάμεσα σε κάτι, ή το ένα ή το άλλο. Τι καλἀ να έπαιρνα κάτι απο το επιθετό μου! Να είχα όνομα γαλλικό ᾽᾽Πιερ᾽᾽ή κάτι από τα βάθη της Ιαπωνίας! Ουτσάκη. Νίτζα ή μπαλαρίνα; Στολή νίτζα σε μπαλαρίνα!
Μικρή έλεγα πως θα γίνω βοσκός. Η γιαγιά μου η Λίτσα μου έλεγε συνέχεια να διαβάζω γιατί αλλίως τι θα γίνω; Βοσκός της απαντούσα. Εγώ το μόνο που ήθελα ήταν να παίζω και να γεμίζουν τα αθλητικά μου λάσπες. Αργότερα όταν έφτασα τα 15, σκεφτόμουν να γίνω δασκάλα ή μπαλαρίνα ή και τα δύο.
Τώρα είμαι ταμίας σε Super Market.
Πολλές φορές πηγαίνω τα παιδιά μου στο λούνα παρκ και καθώς τα παρατηρώ να χοροπηδούν στο τραμπολίνο, εγώ ρουφάω την γρανίτα φράουλα που μόλις έχω αγοράσει κι όλα δροσίζονται γύρω μου, όλα γίνονται ροζ, όπως και η γλώσσα μου. Οι ήχοι και οι παιδικές φωνές με νανουρίζουν κι έτσι όπως κλείνω τα μάτια, ονειρεύομαι πως ανεβαίνω κι εγώ στο τραμπολίνο και χοροπηδάω ψηλά, πολύ ψηλά. Ξαφνικά προσγειώνομαι στο Marais. Πίνω καφέ σε ένα όμορφο γαλλικό μπιστρό. Ο αέρας φυσάει το μεταξωτό μου μαντήλι, τυλιγμένο με κομψότητα γύρω από το λαιμό μου, γυρίζω να κοιτάξω τον ουρανό μέσα από τα κοκκάλινα γυαλιά μου, μα το μόνο που αντικρίζω είναι το ταβάνι του σαλονιού μου.
Είμαι η Νίκη Πιέρουτσάκη, μητέρα του Κωστή και της Φιλιώς, ή γυναίκα του Δημήτρη ή ταμίας ή μπαλαρίνα ή δασκάλα ή … εγώ.
Γράφει η Εύη Δόβελου.
