Ετικέτες thoughts u better think ubetterthink self light darkness existence Vicky Chyta
Kατηγορίες Σκέψεις
Δεύτερη ζωή (δεν) έχει
“Αν είχαμε δυο ζωές, δε θα σκεφτόμουν ποτέ να γράψω τούτο το μυθιστόρημα. Δε θα ωφελούσε ούτε εσάς ούτε εμένα, θα ζούσαμε την πρώτη μας ζωή σαν πρόβα, σαν δοκιμή, για να μάθουμε να ζήσουμε όπως θα θέλαμε τη δεύτερη. Αν πεθαίναμε δύο φορές, είναι σχεδόν βέβαιο ότι τη δεύτερη θα πεθαίναμε καλύτερα από την πρώτη. Δυστυχώς δεν είναι έτσι. Η ζωή μας είναι μόνο μία, και μάλιστα μικρής διάρκειας. Αυτό το θέατρο μπορούμε να το παίξουμε μόνο μία φορά. Χωρίς πρόβα, χωρίς δοκιμή. Γι’ αυτό, πρέπει να το παίξουμε όσο γίνεται καλύτερα και για μας τους ίδιους και για όσους αγαπάμε”.
Από το μυθιστόρημα “Όλα σου τα ‘μαθα, μα ξέχασα μια λέξη” του καθηγητή, Δημήτρη Μπουραντά.
Για τον Πυθαγόρα τα πάντα ήταν αριθμοί …
ο αριθμός ήταν η ουσία της αλήθειας και η ανθρώπινη ψυχή ήταν μέρος του μεγάλου αριθμητικού προτύπου του σύμπαντος, επειδή πίστευε ότι όλοι μας μετενσαρκωνόμαστε κάθε 216 χρόνια.
Ο αριθμός 216, γνωστός ως ψυχογονικός κύβος, είχε μια ειδική σημασία, μια και ήταν το 6 εις τον κύβο, ή 6 x 6 x 6.
Για τους πυθαγόρειους, αυτό συμβόλιζε την κυκλική επαναφορά, την έννοια ότι όλα τα πράγματα επαναλαμβάνονται.
Μεγάλο ενδιαφέρον έχει να παρακολουθείσετε και (γιατί όχι) να μελετήσετε αυτό: http://www.worldometers.info/gr/
Όσοι πιστεύουν στην μετενσάρκωση, θεωρούν ότι ένας άνθρωπος έχει ζήσει άπειρες προηγούμενες ζωές και θα ζήσει άλλες τόσες. Από θρησκείες πιστεύεται ότι όταν ένας άνθρωπος πεθαίνει, εκτός από την μετενσάρκωση του σε άνθρωπο, υπάρχει περίπτωση να αναγεννηθεί σαν ζώο, έντομο ή ακόμα και φυτό, ανάλογα με τις πράξεις που διέπραξε στην ζωή του.
Η ιδέα της μετενσάρκωσης αναφέρεται στο αρχαίο ινδικό βιβλίο Μπαγκαβάτ Γκίτα που σημαίνει «Το Θείο Τραγούδι» είναι ένα από τα σημαντικότερα ιερά κείμενα του Ινδουϊσμού.
Όποιος, ελεύθερος από κάθε προσκόλληση, δεν κυριεύεται από τη χαρά τις στιγμές της ευτυχίας
και δεν βυθίζεται στη θλίψη τις στιγμές του πόνου, αυτός βρίσκεται στο επίπεδο της τέλειας γνώσης.
Όποιος αποσύρει τις αισθήσεις του από τα αντικείμενα της απόλαυσής τους,
όπως η χελώνα μαζεύει τα πόδια και το κεφάλι μέσα στο καβούκι της, αυτός κατέχει την πραγματική γνώση.
Έννοιες, όπως Θεός, Πνεύμα, Ψυχή, υπερβαίνουν τα όρια της λογικής απόδειξης και δεν μπορούν να συλληφθούν από επιστημονικά όργανα, και ανήκουν στον χώρο της μεταφυσικής.
Το ίδιο και η «θεωρία της μετεμψύχωσης».
Δικτατορικά καθεστώτα, όπως του Χίτλερ και του Στάλιν, χωρίς σεβασμό στον άνθρωπο και την αλήθεια, χρησιμοποίησαν το κύρος της επιστήμης, «ντύνοντας» τις ιδεολογικές τους απόψεις με ψευδο-επιστημονική ορολογία και κατασκευάζοντας «επιστημονικά παραμύθια» για να εξαπατήσουν τους ημιμαθείς.
Ο Αριστοτέλης και ο Αϊνστάιν και πολλοί άλλοι μεγάλοι επιστήμονες πίστευαν στον Θεό, όμως ποτέ δεν διανοήθηκαν να παρουσιάσουν την προσωπική θρησκευτική τους πίστη σαν …«επιστημονική θεωρία».
Γνώριζαν ότι η επιστήμη κινείται μέσα στα όρια της λογικής απόδειξης και του υλικού κόσμου.
Η μετενσάρκωση είναι βασικό δόγμα των ανατολικών θρησκειών (Βουδισμός, Ινδουισμός, Ταοϊσμός κ.λ.π.) από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα.
Αντίθετα, οι Αρχαίοι Έλληνες δεν πίστευαν στην μετενσάρκωση, το ίδιο και οι Εβραίοι, το ίδιο και οι Μουσουλμάνοι, το ίδιο και οι Χριστιανοί και πολλοί άλλοι …
Κι εκείνη την ώρα που διάβαζα για όλα αυτά … σκέφτηκα το κείμενο του Οδυσσέα Ελύτη. Πώς να ξεχάσω αλήθεια αυτό το κείμενο.
Αναρωτιέμαι μερικές φορές: Είμαι εγώ που σκέφτομαι καθημερινά, πως η ζωή μου είναι μία; Όλοι οι υπόλοιποι το ξεχνούν; Ή πιστεύουν πως θα έχουν κι άλλες, πολλές ζωές, για να κερδίσουν τον χρόνο που σπαταλούν; Ν΄ αντικρίζεις τη ζωή με μούτρα. Να περιμένεις την Παρασκευή που θα φέρει το Σάββατο και την Κυριακή για να ζήσεις. Κι ύστερα να μη φτάνει ούτε κι αυτό, να χρειάζεται να περιμένεις τις διακοπές. Και μετά ούτε κι αυτές να είναι αρκετές. Να περιμένεις μεγάλες στιγμές. Να μην τις επιδιώκεις, να τις περιμένεις.
Κι ύστερα να λες πως είσαι άτυχος και πως η ζωή ήταν άδικη μαζί σου. Και να μη βλέπεις, πως ακριβώς δίπλα σου συμβαίνουν αληθινές δυστυχίες που η ζωή κλήρωσε σε άλλους ανθρώπους. Σ΄ εκείνους που δεν το βάζουν κάτω και αγωνίζονται. Και να μην μαθαίνεις από το μάθημά τους. Και να μη νιώθεις καμία φορά ευλογημένος που μπορείς να χαίρεσαι τρία πράγματα στη ζωή σου, την καλή υγεία, δυο φίλους, μια αγάπη, μια δουλειά, μια δραστηριότητα που σε κάνει να αισθάνεσαι ότι δημιουργείς, ότι έχει λόγο η ύπαρξή σου.
Δὲν παίζω μὲ τὰ λόγια. Μιλῶ γιὰ τὴν κίνηση ποὺ ἀνακαλύπτει κανεὶς νὰ σημειώνεται μέσα στὴ «στιγμή» ὅταν καταφέρει νὰ τὴν ἀνοίξει καὶ νὰ τῆς δώσει διάρκεια. Ὁπόταν, πραγματικά, καὶ ἡ Θλίψις γίνεται Χάρις καὶ ἡ Χάρις Ἄγγελος· ἡ Εὐτυχία Μοναχὴ καὶ ἡ Μοναχὴ Εὐτυχία.
Να κλαίγεσαι που δεν έχεις πολλά. Που κι αν τα είχες, θα ήθελες περισσότερα. Να πιστεύεις ότι τα ξέρεις όλα και να μην ακούς. Να μαζεύεις λύπες και απελπισίες, να ξυπνάς κάθε μέρα ακόμη πιο βαρύς. Λες και ο χρόνος σου είναι απεριόριστος. Κάθε μέρα προσπαθώ να μπω στη θέση σου. Κάθε μέρα αποτυγχάνω. Γιατί αγαπάω εκείνους που αγαπούν τη ζωή. Και που η λύπη τους είναι η δύναμή τους. Που κοιτάζουν με μάτια άδολα και αθώα, ακόμα κι αν πέρασε ο χρόνος αδυσώπητος από πάνω τους. Που γνωρίζουν ότι δεν τα ξέρουν όλα, γιατί δεν μαθαίνονται όλα. Που στύβουν το λίγο και βγάζουν το πολύ. Για τους εαυτούς τους και για όσους αγαπούν. Και δεν κουράζονται να αναζητούν την ομορφιά στην κάθε μέρα, στα χαμόγελα των ανθρώπων, στα χάδια των ζώων, σε μια ασπρόμαυρη φωτογραφία, σε μια πολύχρωμη μπουγάδα. Όσο κι αν κανείς προσέχει όσο κι αν το κυνηγά πάντα, πάντα θα ΄ναι αργά, δεύτερη ζωή δεν έχει …
Εδώ στου δρόμου τα μισά
έφτασε η ώρα να το πω
άλλα είναι εκείνα που αγαπώ
γι’ αλλού γι’ αλλού ξεκίνησα.
Στ’ αληθινά στα ψεύτικα
το λέω και τ’ ομολογώ.
Σαν να ‘μουν άλλος κι όχι εγώ
μες στη ζωή πορεύτηκα.
Όσο κι αν κανείς προσέχει
όσο κι αν το κυνηγά,
πάντα πάντα θα ‘ναι αργά
δεύτερη ζωή δεν έχει.
Ελπίζω να σας μπέρδεψα αρκετά.
