Ετικέτες existence life ubetterthink self light darkness existence Vivi Tzima
Kατηγορίες Σκέψεις
Διαδρομές
Λατρεύω τη διαδρομή Ομόνοια – Πειραιά με τον ηλεκτρικό και νομίζω για τους εξής δύο λάθος λόγους.
Πρώτον, το τμήμα αυτό της σιδηρογραμμής που ανεβαίνει και κατεβαίνει, λοξοδρομεί, αγκομαχεί, σκαρφαλώνει σε γέφυρες με βουλιαγμένους δρόμους για να καταλήξει στη θάλασσα, υπονοεί τη ροή υπόγειων νερών. Νερών αρχαίων, στερεμένων κοιτών, βρόμικων φουσκωμένων νερών που προσπαθούν να δημιουργήσουν ρωγμές στην τεχνητή κοίτη τους.
Το βαγόνι, σαν φύλλο που κυλάει αργά στον Ηριδανό, την Χάμω Στέρνα, τον Κηφισό …
Και δεύτερον, για τις οσμές! Ω ναι!
Δεν εννοώ την ανάκατη μυρωδιά ελαττωματικού κλιματισμού, συνωστισμένων επιβατών και ύποπτων λεκέδων σε καθίσματα και πάτωμα.
Εννοώ την ζεστή απροσδιόριστη οσμή του προηγούμενου επιβάτη που αχνίζει ακόμη από το κάθισμα.
Τις ανθρώπινες οσμές που προκαλούν γαργαλιστικά τους αισθητήρες της όσφρησής μου πριν προλάβω να τις κατατάξω σε ευχάριστες ή δυσάρεστες: της κούρασης, της ταλαιπωρίας, της αγωνίας, της εφηβείας, του πόθου, της ανυπομονησίας, της ευχαρίστησης, του φόβου, του θυμού.
Και να βρομάω, δεν θα το καταλάβει κανείς –ίσως ο διπλανός μου αλλά και πάλι δεν θα είναι σίγουρος ότι είμαι εγώ ή ο μπροστά ή πίσω του- όπως και να φοράω κολώνια ή άρωμα πάλι θα ψάχνονται να δουν αν είμαι εγώ ή η φροντισμένη κοπέλα απέναντι.
Μια τέτοια μέρα, άνοιξε η πόρτα του βαγονιού και προϋπάντησε τον φέροντα άνθρωπο η οσμή του.
Έζεχνε χρόνια, παγιωμένη ταλαιπωρία, παραίτηση, ζωή στο δρόμο, απλυσιά, ναρκωτικά ή αλκοόλ, χνώτο από στόμα με ελάχιστα χαλασμένα δόντια, απροσδιόριστης σύστασης υγρό που έτρεχε από έλκη στα πόδια…
Με μάτια απλανή ή κενά εκφώνησε ένα μικρό λόγο για να ζητήσει χρήματα επειδή απεξαρτήθηκε αλλά δεν έχει οικογένεια, ζει στον δρόμο, αναπνέει με μισό πνεύμονα αλλά τον διώξαν από το «Σωτηρία» γιατί είναι σε επιφυλακή για τους πρόσφυγες.
Το άκουσαν δυο νεαρές γυναίκες και ξεκίνησε ζωηρή συζήτηση σχετικά με το «προσφυγικό».
Μεταξύ άλλων θυμάμαι ότι και μεταξύ των προσφύγων υπάρχει διάκριση – άλλο οι Σύροι άλλο οι Αφγανοί και οι Αφρικανοί-, ότι κάπου σ’ ένα άρθρο διάβασαν πως κράζουμε τους πρόσφυγες με τα καθώς πρέπει ρούχα και τα i phone γιατί φοβόμαστε πόσο εύκολο είναι να βρεθούμε στην κατάστασή τους από τη μια στιγμή στην άλλη, ότι οι άνθρωποι δεν θέλουν να μείνουν εδώ αλλά αναγκάζονται να στρατοπεδεύσουν επειδή οι άλλες ευρωπαϊκές χώρες γουστάρουν να μας κάνουν σκουπιδότοπο της ανθρώπινης δυστυχίας, ότι δεν ξέρουν πως ακριβώς να βοηθήσουν σε ένα πρόβλημα που δεν λύνεται αφού το πρόβλημα είναι ο πόλεμος κι η απογοήτευση και ότι ήταν θυμωμένες κι αποκαρδιωμένες με κάποιους από τους συν-Έλληνες που νομίζουν ότι αν λένε πως δεν αντέχουν κι ότι το κράτος πρέπει να κάνει κάτι γι’ αυτό, η ροή της απόγνωσης των ανθρώπων που δεν έχουν τίποτα να χάσουν πια θα σταματήσει.
Μαζί μ’ εμένα άκουγε κι ένας κύριος, απροσδιορίστου εθνικότητας.
Τις ρώτησε: «Συγγνώμη, ξέρετε από πού θα πάρω το λεωφορειάκι για τα πλοία της Μυτιλήνης; Συγγνώμη κιόλας αλλά άκουσα τη συζήτησή σας, πολύ ωραία! Κι εγώ από εκεί ήρθα, ξέχασα το διαβατήριο στο πλοίο και πάω να το πάρω…Συγγνώμη και πάλι».
Οι νεαρές κόκκαλο. Ψέλλισαν « Όχι, τι συγγνώμη! Δυστυχώς δεν ξέρουμε από πού ακριβώς παίρνετε το λεωφορείο αλλά ρωτήστε μέσα στο λιμάνι. Εμείς ευχαριστούμε και, ε, εμ, καλή τύχη. Καλή δύναμη».
Μύριζαν αδεξιότητα, άγχος, έκπληξη και άβολη θέση.
Αλλιώς να συζητάς για κάτι απρόσωπο και γενικό σε προστατευμένο περιβάλλον κι αλλιώς να βλέπεις μπροστά σου το «πρόβλημα», την «αδιόρατη απειλή» με φωνή, συναισθήματα και σκέψη.
http://www.ethnos.gr/article.asp?catid=22769&subid=2&pubid=64194496
Να παιρνεις το αμαξι σου για την δουλεια!!! Σου πέφτουν βαριά τα ΜΜΜ, αλλα πόσο δίκιο εχεις τελικα….
εξαιρετικο αρθρο υποδειγμα ευφυους γραφης..
Να παρακαλαμε μη βρεθουμε στη θεση τους δν μπορω να τους βοηθησω αλλα προσπαθω να τους καταλαβω.. το μισος οσων μιλανε ετσι με αγχωνει.. πες τα ρε φιλε χωσε για το ζωικο βασιλειο των ανθρωπων που ζουμε 🙁
Σαν να ήμουν διπλα σου, σαν να με πήρεςαπ’ το χέρι σε μια νοσταλγικη περιήγηση,διεγείροντας περίεργες αισθήσεις και σιγά – σιγά ο γυρισμός, η επιστροφή στην ασχημη αληθεια που μας κυκλωνει και μεις γυρίζουμε την πλατη σαν να μην ξερουμε οτι ειμαστε μεσα της και ότι δημιουργήσαμε το βάρος που σηκώνουμε. Σαν να μου είπες δες το κοσμο γύρω, αυτός ειναι, αυτόι είμαστε!
Εχεις δικιο ρε φιλε αλλα εγω κολλησα στος μυρωδιες και ανατριχιασα λιγο 😛
αισθαντικη περιγραφη της τυχαιας εγγυτητας των οσμων της υπαρξης, ειμαι ο …..επομενος επιβατης και ενιωσα την ζεστη ευωδια και την αγωνια της σκεψης σου
Ζωές ανθρώπων… Μια έκπληξη μας περιμένει στην επόμενη γωνία του χωροχρόνου… όλα τα ενδεχόμενα ανοιχτά και ελπίζουμε να είναι για καλό… αλλιώς τα πράγματα γίνονται δύσκολα… Φοβερό το ταξίδι με την περιγραφή σου…
Άλλη μια φορά ενθουσιάστηκα με την περιεκτικότητα των μηνυμάτων σου και το χείμαρρο των σκέψεων! Επίσης πρώτη φορά ενθουσιάστηκα με τη διαδρομή Ομόνοια – Πειραιά! Με τέτοια περιγραφή θα αφήσω το αυτοκίνητο και θα παίρνω συνέχεια τον ηλεκτρικό! 🙂