Kατηγορίες  Uncategorized

ΕΓΓΥΤΗΤΑ

Ξύπνησα. Με άκρατη αισιοδοξία ως συνήθως. Χορεύω μπροστά στον καθρέπτη. Κοιτάζω το σώμα μου -αν μ’ αρέσει ακόμα- και μετά κολλάω το πρόσωπό μου πάνω του. Αλήθεια πώς φαίνομαι από τόσο κοντά; Όταν φιλιόμαστε, πώς φαίνομαι;

Μ’ αρέσει να παρακολουθώ τα παράθυρα του απέναντι κτιρίου. Σε κάθε κουτάκι κάποιος που δουλεύει στο γραφείο, φυτά εσωτερικού χώρου, μισάνοιχτα στόρια, ένα φωτιστικό, στοίβες από χαρτιά. Στις συμπαθητικές ψυχώσεις μου θα πρόσθετα τα κλιματιστικά και την κατανομή τους στις προσόψεις.

Έχω βάλει μουσική και δουλεύω. Όταν φεύγουν όλοι είμαι πιο παραγωγική. Οι λεπτομέρειες ωστόσο μου τραβούν την προσοχή. Οι ίνες του υφάσματος στο μανίκι μου, το μελάνι στη μύτη του στυλό, οι γραμμές που σχηματίζονται στις αρθρώσεις των δαχτύλων μου, η επιλογή λέξης σ’ ένα άρθρο. Αχ οι λέξεις. Μερικά πράγματα είναι τέλεια φτιαγμένα, σκέφτομαι.

Πέφτουν οι ρυθμοί. Περνά η ώρα. Κανείς δεν έχει απαιτήσεις από ‘μένα τέτοια ώρα. Έλα. Μπορούμε να μιλήσουμε. Τι ησυχία Θεέ μου, σαν σπαραχτική κραυγή.

Θα ‘ρθεις ή να σε ψάξω εγώ;

Οι άνθρωποι εδώ τρελάθηκαν και σε περιγράφουν με λέξεις και ανάγκες δικές τους. Τρελάθηκαν σου λέω και νομίζουν πως έχεις κι εσύ ψυχώσεις -όπως εγώ με τα κλιματιστικά-.

Πες μου, θα ‘ρθεις ή να σε ψάξω εγώ;