Ετικέτες Vicky Chyta
Kατηγορίες Σκέψεις
ΕΚΕΙ ΠΟΥ ΚΑΙΓΟΜΑΙ ΠΟΛΥ
Είναι κάποιες λέξεις πιο βαριές από τις άλλες όπως γονιός, παιδί, στάχτες, αποκαϊδια, συμφορά. Από αγάπη για τις λέξεις ή ακόμα για να ξεχωρίσω, προσπαθώ συνήθως να τις χρησιμοποιώ αλληγορικά επιδιώκοντας επιπλέον να δώσω διπλή διάσταση σε όσα γράφω. Καμιά φορά και για να κρυφτώ σε ό,τι αφορά στις αποδόσεις νοημάτων. Αυτή τη φορά η χρήση είναι κυριολεκτική. Γονιός, παιδί, στάχτες, αποκαϊδια, συμφορά. Και πού μπορεί κανείς τώρα να κρυφτεί; Θα σου πω πού μπορεί. Πίσω από προσευχές και δήθεν σιωπές. Μοιρολατρίες και παγανιστικά κεριά. Σιωπή και συνενοχή.
Πριν ξεχαστεί το φρικιαστικό γεγονός ας μιλήσουμε. Όχι για μικροπολιτική και μάλιστα πάνω από τα πτώματα. Ας μιλήσουμε για την παιδεία και για την κουλτούρα κι ας προβούμε σε ενέργειες. Το “ας” δεν είναι ευχή, είναι προτροπή και … όχι του κώλου. Περίπου 70 νεκρούς το μήνα σε τροχαία. Τόσους έχουμε. Κάθε μήνα δηλαδή, σχεδόν η ίδια συμφορά μιας πυρκαγιάς σαν κι αυτή στο Μάτι. Στο Μάτι που δυστυχώς δεν βρέθηκε στο μάτι του Κυκλώνα. Λίγοι ξέρουν ότι εκεί υπάρχει νηνεμία. Λίγοι ξέρουν να χρησιμοποιούν τις κατάλληλες λέξεις ή φράσεις. Λίγοι ξέρουν πότε πρέπει να μιλήσουν -χωρίς να κάνουν θόρυβο- και πότε να πράξουν. Λίγοι βλέπουν την πραγματική εικόνα. Ολιστικά. Χωρίς να ξεχνούν. Ηγετικό έλλειμμα.
Ούσα δημοτική υπάλληλος φούσκωνα τις προηγούμενες μέρες για την έγκαιρη εκκένωση των παιδικών κατασκηνώσεων στον Άγιο Ανδρέα. Γιατί όμως; Για το αυτονόητο; Για το ότι οι συνάδελφοί μου έκαναν τη δουλειά τους σύμφωνα με το σχέδιο; Αυτό θα έπρεπε να είναι ο κανόνας! Κι όμως είναι η εξαίρεση. Πόσο λυπηρό.
Σκεφτόμουν το πρόγραμμα “το παιδί, η πόλη και τα μνημεία”. Τα παιδιά που συμμετέχουν ανακαλύπτουν την αισθητική αξία των υπαίθριων γλυπτών και των μνημείων, μαθαίνουν να προστατεύουν τον δημόσιο χώρο και διερευνούν τη σύνδεση των μνημείων με την πόλη και την ιστορία της. Τέτοια προγράμματα χρειαζόμαστε για να καλλιεργηθεί κουλτούρα ευθύνης, συμμετοχής και γνώσης.
Φοβάμαι πολύ ότι οι ενήλικοι συμπολίτες μας δεν θα αλλάξουν. Το αποδεικνύουν άλλωστε και με την ψήφο τους επαναλαμβανόμενα. Κοινωνοί της διαφθοράς. Λίγο κλέφτες και πολύ κλέφτες. Δεν είναι η ποσότητα που μετράει, είναι η σκέψη. Η ατιμωρησία είναι κι αυτή ένα φαινόμενο, το οποίο καλλιεργείται σαν συνήθεια και καταλήγει να είναι κομμάτι της ηθικής μας. Θα τη γλιτώσουμε.
Αυτό με καίει πιο πολύ. Η υπάρχουσα ηθική.
Και κάπως έτσι αναζητώ την ηθική του Επίκουρου
“Για όποιον δεν είναι αρκετό το λίγο, τίποτα δεν είναι αρκετό”
Γράφει η Βίκυ Χύτα
