Ετικέτες Vivi Tzima
Kατηγορίες Σκέψεις
Ενηλικίωση τώρα
Είναι αρκετός καιρός που μια έννοια μου τριβελίζει το μυαλό.
Ενηλικίωση.
Η έλλειψή της πανταχού παρούσα.
Στις καλοκαιρινές συζητήσεις για την οικονομική κρίση και την πολιτική στάση, στις ατέρμονες συζητήσεις για σχέσεις ερωτικές, στις επαγγελματικές αποφάσεις, στο πρώτο αντάμωμα με αγνώστους ανθρώπους με τους οποίους καλούμαι να συνυπάρξω.
Όταν παρακολουθώ τα κύματα των ανθρώπων να προσφεύγουν χωρίς να ξέρουν προς τα που
Όταν παρακολουθώ τον κόσμο (χα! κόσμος σημαίνει στολίδι) να αιμορραγεί ψυχές από τρομοκρατικές επιθέσεις, πολέμους, φυσικές καταστροφές, φτώχεια , αρρώστιες, φθορά.
Όταν βγαίνω με φίλους για να ξορκίσω ή να διασκεδάσω την ενοχή της τύχης μου να γεννηθώ εδώ, τον παρόντα χρόνο.
Κι όταν κάνω λάθη και ταπεινώνομαι ή όταν αισθάνομαι απελπισία γιατί κάποιος παίζει μαζί μου, με τη φτωχή μου ύπαρξη που μου φαντάζει τόσο σημαντική και μοναδική, ωστόσο.
Την πρώτη φορά που ένας γονέας φέρει ένα παιδί προ των ευθυνών μιας πράξης του ή μιας συνειδητοποίησης ενός αναπόφευκτου γεγονότος, ποιά είναι η αντίδραση του παιδιού;
Κλαίει, χτυπιέται, βρίζει, αρνείται να το δεχθεί, με μπουνιές και κλοτσιές στρέφεται κατά του γονέα που αγαπά, ουρλιάζει σε οποιονδήποτε τύχει να του μιλήσει ή βρεθεί μπροστά του, τρέχει να διαφύγει, θρηνεί την επερχόμενη απώλεια της αφέλειας και αθωότητάς του, φοβάται.
Μάταια ο καημένος γονέας προσπαθεί να το πείσει να ηρεμήσει, να κάτσει να ακούσει, να δει, να αισθανθεί και να σκεφτεί.
Η πικρία, η προδοσία και η μοναξιά που νιώθει είναι ασύλληπτη.
Γιατί να τύχει σε αυτό;
Τι έκανε να αξίζει τέτοια μοίρα;
Τι σόι γονείς είναι αυτοί που γουστάρουν να το βλέπουν να πονάει;
Αυτοί δεν του έλεγαν ότι όλα θα πάνε καλά και θα το αγαπάνε όπως και να ΄χει;
Το παράτησαν λοιπόν;
Τι κόσμος είναι αυτός γύρω του;
Πώς ξαφνικά είναι τόσο άσχημος και του το έκρυβαν τόσο καιρό;
Ένας καλός γονέας θα έλεγε : βρε παιδάκι μου εγώ θα σε αγαπώ όσο και να χτυπιέσαι και να βρωμίζεις.
Τώρα είσαι μεγάλος και ελεύθερος!
Σήκω, σκούπισε τα μάτια σου, σταμάτα να βρίζεις τον κόσμο που σε κοιτά και σε φοβάται και μη τους φοβάσαι ούτε εσύ.
Πάρε την ευθύνη των πράξεών σου, μάθε να παρατηρείς, να ζεις και να μαθαίνεις από τα λάθη σου.
Κι απ’ τα λάθη των άλλων.
Κι απ’ τις πληγές σου.
Κάθε φορά που θα πέφτεις, να σηκώνεσαι.
Όταν μπορείς και για όσο μπορείς.
Μάθε. Μάθε.
Εγώ θα σε παρακολουθώ αλλά πρέπει να το κάνεις μόνος σου.
Όχι εγώ για σένα.
Η εποχή της αφέλειας παρήλθε οριστικά.
Μήπως ήρθε η ώρα να ενηλικιωθώ τελικά;
Για ακομα μια φορα μου την έσπασες…. Πρεπει πάντα να περιγράφεις τον δύσκολο δρομο των πραγμάτων; Ψηφίζω παιδάκι που χτυπιέται for ever…
Έλα, πες την αλήθεια… ποια απόφαση είναι αυτή που πρέπει να πάρεις εδώ και καιρό και την καθυστερείς φοβούμενη ότι θα αναλάβεις μεγαλύτερες των δυνάμεών σου ευθύνες?!!!
Αλήθειες. Πολλές αλήθειες..!
να πεφτεις να σηκωνεσαι να μαθαινεις ……σε παρακολουθουν τεσσερα ματια ¨υποστηρικτικη ενηλικωση ¨
να ζεις να αγαπας και να μαθαινεις ….. δεν σε παρακολουθει κανεις ¨ ενηλικιωση ¨
οι αποφασεις δικες σου νικες με την γοητεια του ρισκου και την ελευθερια του επαναπροσδιορισμου