Ετικέτες  movies 

Kατηγορίες  Προτάσεις & Κριτικές

Επιστροφή

Το σενάριο αποτυπώνεται στην εξής φράση: Το 1823, ένας βαρύτατα τραυματισμένος κυνηγός εγκαταλείπεται από τους συντρόφους του στα χιονισμένα βουνά, αλλά εκείνος καταφέρνει να επιζήσει και επιστρέφει, ζητώντας εκδίκηση. Αυτό. Μετά δε γράφτηκαν διάλογοι και μοιράστηκαν στους ηθοποιούς όπως γίνεται συνήθως. Μετά παίζουν μόνο πλάνα. Πλάνα ζαλιστικής μάχης, απαράμιλλου φυσικού τοπίου και κοντινά του Di Caprio.

Επιστροφή με κάθε τρόπο, σκέφτηκε ο μεξικανός σκηνοθέτης Αλεχάντρο Ινιαρίτου και αποφάσισε ότι ο Χιου Γκλας (Leonardo di Caprio), πρωταγωνιστής της ταινίας “η Επιστροφή”, θα γυρίσει ξεπερνώντας κάθε εμπόδιο.
Στο “κάθε” συμπεριλαμβάνονται τα πάντα.
Αρκούδες, παγετώνες, έφιππες ελεύθερες πτώσεις από πολλά μέτρα, βέλη, μαχαιριές, ασθένειες και δεν έχει σταματημό η λίστα.
Θα ζήλευε και 7ψυχη γάτα την ικανότητα του Γκλας να επιβιώνει.
Η εκδίκηση πραγματικά μπορεί να γεμίσει την καρδιά ενός ανθρώπου με μίσος και να του δώσει δύναμη. Πόση όμως;
Η μάχη με την αρκούδα ξεπερνά τα όρια της φαντασίας καθώς οι “επαφές” της με τον Γκλας είναι σχεδόν ερωτικές. Άγριες νυχιές και (αναποδο)γυρίσματα αλλά ως εκεί. Λες και η αρκόδα ξέρει ότι ζυγίζει ένα τόνο μόνο οπότε δεν τον πατάει πολύ με το πατουσάκι της για να μην τον λιώσει.
Νομίζω τα ίδια αναρωτήθηκαν και όλοι όσοι παρακολούθησαν την ταινία, οι οποίοι κάθε φορά που ο Γκλας κατάφερνε να επιβιώσει χασκογελούσαν σκεφτόμενοι “πλάκα μας κάνει”.
Κάποια στιγμή τον παρασέρνει ένα ορμητικό ποτάμι και κρατιέται από ένα ξυλό που επιπλέει. Στον Τιτανικό δεν τα κατάφερε. Ήταν τώρα η ώρα.
Αστειευόμενη, θα σχολιάσω ότι τουλάχιστον περιμέναμε στο τέλος να παραπατήσει κάπου, να πέσει και να σκοτωθεί … έτσι για το αυτοτρόλ (αυτό βέβαια θα είχε πολύ Ταραντίνο). Ασχολίαστο, επίσης, το πόσο γρήγορα στεγνώνει σε υγρό περιβάλλον η γούνα μιας αρκούδας! Την έβαζε και την έβγαζε σαν κύριος. Κρεμούσε και το παγουράκι του σαν τσαντούλα.

Το θετικό είναι ότι η υπόθεση (διαρκείας) εκτυλίσσεται σε φανταστικό τοπίο με φυσικό φωτισμό, σχεδόν μαγικό θα έλεγα, όπως και εξαιρετική φωτογραφία.
Οι ερμηνείες, ωστόσο,  είναι πολύ αδύναμες σχεδόν από όλο το καστ. Περίμενα περισσότερα από τον Leonardo Di Caprio. Ξεχωρίζει μόνο ο Τομ Χάρντι που υποδύεται τον Τζον Φιτζέραλντ, τον κακό της υπόθεσης που εγκαταλείπει τον Γκλας μετά τον τραυματισμό του, σκοτώνοντας παράλληλα και τον έγχρωμο  γιο του που ανήκει στη φυλή των Πόουνι. Ο Di Caprio δεν κατάφερε να με πείσει για τη σχέση με το γιο του, για το πόσο του λείπει η γυναίκα του, ούτε καν για το πόσο καλός ιχνηλάτης είναι. Στα κοντινά του, επαναλαμβάνει το ίδιο βλέμμα σχεδόν σε όλες τις περιπτώσεις. Απόγνωση, φόβος, πόνος, εκδίκηση … όλα έχουν την ίδια αποτύπωση.
Ιστορικά, δεν θα ειπωθεί σχεδόν καμία πληροφορία παρα μόνο λαμβάνουμε αριστοτεχνικά  την αίσθηση βιαιότητας της εποχής και του κυνικού ρεαλισμού (χωρίς αυτό να σημαίνει ότι έπρεπε να γίνει διαφορετικά από τον σκηνοθέτη). Τα υπόλοιπα τα ψάχνεις στο ίντερνετ. Ποιοί κυνηγούσαν ποιούς και γιατί. Εκτός κι αν ήδη γνώριζες τα σχετικά του 19ου αιώνα και όλο το στόρυ για τους Ινδιάνους.

Η καλύτερη σκηνή της ταινίας, ήταν κατά την προσωπική μου κρίση, εκείνη που οι Γάλλοι έχουν κρεμάσει τον Πόουνι που βοήθησε τον Γκλας φορώντας του την ταμπέλα “we are all savages”.
Κι αυτό είναι που τελικά μου έμεινε από αυτή την ταινιά.
Η άγρια ομορφιά της φύσης και η αγριότητα των ανθρώπων.
Σίγουρα, δεν είναι η καλύτερη ταινία που έχει σκηνοθετήσει ο Ινιαρίτου αλλά αυτό σηκώνει συζήτηση από ειδικούς.
Εσείς το πολύ πολύ να ρίξετε το γέλιο της αρκούδας γιατί άγωνία δεν παίζει, όπως γράφτηκε από τους κριτικούς, όσο κι αν προσπαθεί να την προκαλέσει η αξιόλογη μουσική επένδυση.