Ετικέτες  Evi Dovelou 

Kατηγορίες  Σκέψεις

ΕΠΟΧΙΑΚΗ ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ

Τα κίτρινα φύλλα των δέντρων
με προσπάθεια κάθονται πάνω στα κλαδιά.
Τα περισσότερα ξαπλώνουν στον τσιμέντενιο δρόμο.
Τα παπούτσια των περαστικών τα πατάνε αφηνοντας ένα δυνατό κρότο στ’ αυτιά μου, σαν απότομος πυροβολισμός.
Μια παρέλαση από ομπρέλες ξεκινάει με τις πρώτες ψιχάλες.
Δυνατές χοντρές σταγόνες από βροχή πέφτουν στα τζάμια των κτηρίων.
Σα δάκρυα που κυλάνε στα γυάλινα μάγουλα τους.
Σιγά σιγά στεγνώνουν
απ’ τις ηλιαχτίδες που παλεύουν να βγουν ανάμεσα από τα πυκνά γκρίζα σύννεφα.
Σπρώχνονται, στριμώχνονται για να καταφέρουν τελικά να απελευθερώσουν τις χρυσές τους ανταύγειες.
Κίτρινο φως ξεχύνεται δίνοντας άλλη όψη στα κτήρια, στους ανθρώπους.
Πιο χλωμή, ξεθωριασμένη εικόνα.
Εσύ όμως έλαμπες θυμάμαι ολόκληρος εκείνη την φθινοπωρινή μέρα.
Έπεφτε το φως πάνω στη χακί στολή σου, έλουζε τα πυκνά μαλλιά σου με μια μεταξένια λάμψη.
Και έτσι εκτυφλωτικά σε αντίκρισα.
Τα βλέμματά μας ειδωθήκανε για λίγο και τα χείλη μας ψέλλισαν κάτι.
Ύστερα αρθρώσαμε κάποιες λέξεις που όμως χάθηκαν μέσα στο βουητό της πόλης …
χαθήκαμε κι εμείς μέσα στη δυνατή βροχή που ξέσπασε ξαφνικά.
Σαν μια παλιά ασπρόμαυρη φωτογραφία που μούσκεψε μέσα σε ένα φθινοπωρινό άλμπουμ.

______________________________________
Γράφει η Εύη Δόβελου