Ετικέτες  love 

Kατηγορίες  Σκέψεις

“Ερωτιαία” μέθη

“Ερωτιαία” μέθη, εκείνη που απαξιώνει τον ενικό αριθμό!

…κάποια ζευγάρια είναι απλώς αχάριστα. Δεν καταλαβαίνουν τη ζωή τους. Πόσο τυχεροί είναι. Έχουν ο ένας τον άλλον.

Δεν μιλώ για εκείνα τα ζευγάρια που ο έρωτας είναι μια συμφωνία. Συμφωνούν στην ανάγκη του να νιώσουν. Έχουν πείσει τον εαυτό τους γι’αυτό από πολύ νεαρή ηλικία. “Πρέπει να ερωτευθώ”, αφού ερωτευθούν “πρέπει να μου λείπει”, “να είμαι παντού μαζί του”.
Περνά ένα εύλογο χρονικό διάστημα κι αποζητούν τη μετάβαση, “Ήρθε η ώρα της σκάλας”.
Ανεβαίνεις σκαλί. “Πρόταση γάμου”, χαμένοι στις τυπικότητες και ο αυθορμητισμός πάει για λουκουμάδες Αιόλου γωνία.

Αφού έχεις τακτοποιηθεί επαγγελματικά, στεγαστικά, ηλικιακά, έχεις βρει το απάγκιο-σάρκα όπως σου κάνει κι όχι όπως το έχεις ονειρευθεί , περνάς στο στάδιο οικογένεια.
Μια συμφωνία τακτοποιημένη με ένα σώμα που λειτουργεί εκτονωτικά και ως ασφαλής πυξίδα.
Όχι πάθη, όχι εντάσεις.
Εξάλλου, στο γάμο του ανωτέρου σου χρειάζεσαι έναν/μια συνοδό. Μετά από λίγα χρόνια καταντούν αντίπαλοι από σύντροφοι/σύμμαχοι και μες στα άγχη και τους σκοπέλους καταλήγουν στην απόσυρση του γάμου, αντιμετωπίζοντας το σαν μια φυσική εξελικτική διαδικασία.
Διαζύγιο.
Συναινετικό στην καλύτερη. Eξάλλου, ο έρωτας που δεν έτρεξε χέρι-χέρι ανάποδα στην Εθνική πώς περιμένει να έχει τα γεράματα για να διηγηθεί;
Έλα όμως που εγώ χαίρομαι να τελειώνουν τέτοιες σχέσεις. Να τελειώνει η σύμβαση στο συναίσθημα. Άλλο υποχώρηση, άλλο συμβιβασμός. Άλλο έρωτας, άλλο συμφωνία.

Έχουμε μπερδέψει έννοιες και θέτουμε λανθασμένες προτεραιότητες. Καριέρες που αγκαλιάζουν τα πόδια τη νύχτα, μοναξιές να τυλίγουν τα σώματα και ευκαιριακές αναζητήσεις.

Δεν είναι τυχαίο μες στον απέραντο συγχρονισμό του κόσμου, που χαρακτηρίζεται η εποχή που ζούμε, ως εποχή της ξεπέτας, του “ό,τι κάτσει”, “ό,τι φάμε κι ό,τι πιούμε”.
Λίγο πολύ, όλοι “ζηλεύουμε” εκείνους τους άλλους έρωτες που δεν έχουν καμιά σχέση με αυτούς.
Όλοι τρέχουμε να τους θαυμάσουμε και να πούμε “αχ θέλω κι εγώ”. Είναι εκείνοι οι έρωτες που ζητούν και τα δίνουν όλα.

Είναι οι έρωτες που απαξιώνουν τον ενικό αριθμό και οι λογομαχίες τους καταλήγουν σε μια από κοινού υποχώρηση.

Τους αφορά το πώς νιώθει ο σύντροφος τους σε γενικότερο πλαίσιο, αγωνιούν για την ψυχική και σωματική του ακεραιότητα, λαχταρούν να κάνουν κοινές παρέες, θαυμάζουν και δεν διανοούνται την απόσταση. Δείχνουν αξιοπρέπεια στο μαζί και κυρίως στα λάθη. Ακόμη και σε αυτά υπάρχει αξιοπρέπεια. Εξάλλου, σε μια διαμάχη βλέπεις καθαρά το μέσα σου αλλά και το μέσα του άλλου. Βλέπεις το με πόσο σεβασμό σε αγγίζει. Εσένα και τη σχέση.
Είναι εκείνοι που δεν αποζητούν να ενισχύσουν το εγώ τους κι αύριο μεθαύριο δεν θα αναλωθούν σε κρεβάτια πολυτελείας για μια βραδιά.
Είναι εκείνοι που αποζητούν να γεράσουν μαζί.
Το βλέπουν, το νιώθουν, τους ξεπερνά.
Κι επειδή τον έρωτα, αυτόν τον αληθινό που με εσωτερικό κόπο κρατιέται, δεν τον συναντά κανείς και πολλές φορές στη ζωή του, ζήτημα αν θα είναι μία…καλό θα ήταν να μην τον πάει για τηγανίτες και μετά να του φέρει το πιάτο στο κεφάλι. Ας τον αγγίξει τρυφερά, ας κλειστούν στην δική τους αιωνιότητα κι ας κάνουν παιδιά που θα μυηθούν σε έναν τέτοιο κόσμο. Στον κόσμο της αγάπης, του αυτοσεβασμού και της αξιοπρέπειας.
Όσο για τους άλλους; Όσοι δεν γνωρίζουν γιατί είναι μαζί ας μάθουν να ζουν χώρια.Θα κάνουν καλό πρώτα στον εαυτό τους και κατ επέκταση στην κοινωνία. Η προσωπική κατάσταση του καθενός έχει κοινωνικές προεκτάσεις.

Και τελειώνω όπως άρχισα. Είναι πολύ τυχερός όποιος έχει βρει ένα ζευγάρι μάτια να λιώνει γι’αυτά και να λιώνουν γι’αυτόν. Από μέσα προς τα έξω και αντιστρόφως.

“Κάπως οφείλουμε να ομορφύνουμε τον κόσμο μας. Ας ξεκινήσουμε από την καρδιά.”

Υγ.1: Αρνούμαι κατηγορηματικά πως δεν υφίσταται η ύπαρξη τέτοιων ερώτων. Υπάρχουν κι οι ύφαλοι αλλά μέσα δεν τους αγγίζουν, τόσο βαθιά όσο είναι η δική τους ψυχή και τα δικά τους θεμέλια. Απλώς ο κόπος που δεν κάνουμε, οι ευκολίες που μας ορίζουν ως οράματα και χαρακτηρίζουν τις συμπεριφορικές και τις διαθέσεις μας, οδηγούν στο να μην επιτυγχάνουμε εύκολα στον προσωπικό τομέα. Μια συζήτηση με το μέσα μας, ίσως να αποβεί χρήσιμη. Όπως αρνούμαι με όλους τους τρόπους το “οι πραγματικοί έρωτες δεν φορούν νυφικά”. Μα αν δεν τα φορέσουν αυτοί; Τότε ποιοι; (…σχηματική η αναφορά στο νυφικό. Δεν πιστεύω στους γάμους με τη συμβατική έννοια, ούτε και στο ότι ο έρως έχει φύλο.)

Υγ.2: Δέχομαι τον χαρακτηρισμό του ρομαντικού. Εξάλλου, αγαπώ τους τρελούς του “Κέρουακ”. Είναι εκείνοι που πιστεύουν πως θα αλλάξουν τον κόσμο και στο τέλος το κατορθώνουν.

Σκέψεις μιας ανίατα ρομαντικής