Ετικέτες  Vicky Chyta 

Kατηγορίες  Σκέψεις

ΕΦΟΔΙΑ

Έπαιζες πιάνο σε μια γωνιά.
Χτυπούσες με μανία τα πλήκτρα,
κουνούσες το κεφάλι
… και τα μαλλιά σου πέφταν μπρος στα μάτια σου για να μη βλέπεις.

Κι έπαιζες πιο δυνατά
για να μην ακούς.
Για να μην ακούς τα λόγια στους.

Κάλυπτες τους φρόνιμους ήχους
με τη φασαρία σου,
με τη κραυγή του μέσα σου
…βίωνες στ’ άκρα στόχους αδύναμους.

---

Μα τα λόγια δε χάθηκαν.
Παίχτηκαν στο πιάνο, σε πλατείες , σε στενά
κι όπου βρέθηκες,
σε μέρη ιδιωτικά.
Κι όπου σκέφτηκες
…τα άκουγες.

Ένα βράδυ, βράδυ που το θυμάμαι,
δεν άντεξες.
Βγήκες στους δρόμους να τρέξεις
με δύναμη που δεν ήξερες ότι είχαν ‘κείνα τα πόδια,
με δύναμη που πήγαζε σε όλα σου τα εφόδια.

Χαρτιά από εκπαιδευτήρια ότι ήσουν καλός.

Σου το είχα πει.
Ήσουν καλός.

Κι ας έλεγαν.