Ετικέτες  Dimitra Diamantidou downfall friendship life live love poetry thoughts uprise 

Kατηγορίες  Σκέψεις

Και ξεχνούν

Και ξεχνούν όσοι με πάτησαν
πως είμαι σώμα ιερό
και πως τα πόδια τους μυρίζουν άνοιξη

Η γης φτιάχνεται από χώμα ανθρώπινο
Η μυρωδιά της βροχής είναι οι ψυχές
που δίψασαν και πίνουν από τις ρίζες των δέντρων
συλλέγουν το θεόσταλτο, εφραίνονται κι αγαλλιάζουν

Σηκώνουν απο μόνες τους λουλούδια με χρώματα,
μαβιά, μπλέ ή άσπρα,
κι εγώ στέκομαι εμπρός τους,
μπρος στο θρήνο,
στο μονότονο ημίτονο του γοερού
στη λύτρωση, στην αναγέννηση

και ξεχνούν όσοι με πάτησαν

πως κοιμηθήκαμε αγκαλιά
πως ξυπνήσαμε με γέλια,
με έρωτα για τη ζωή μα με συνθήκη
Τη συνθήκη της “ήττας” ή της “νίκης” μας,

εδώ, κι εμείς, οι χαμένοι των αιώνων
οι ποιητές της ύλης μας,

εδώ, κι εμείς, οι νικητές.
Που σπάμε τις θλίψες και πυρπολούμε τα όρια.

Είμαστε ίδιοι, ισότιμοι, μικροί
ασήμαντοι, συμπαντικοί
δύσκολοι, βαρετοί
γεννημένοι για τα πάντα,
και καρφωμένοι στις θύμησες.

Και ξεχνούν όσοι με πάτησαν
πως έχω αφήσει την λόγχη από καιρό

παλεύω πια με τα φτερά μου και τον ήλιο
θα τα τινάξω με προσοχή, να ελευθερωθώ
θα πω στο σώμα το ιερό “αμήν”
και θα πιω τον αγιασμό μου.

Πρώτη δημοσίευση: into your light

Γράφει η Δήμητρα Διαμαντίδου