Ετικέτες  Dimitra Diamantidou poetry thoughts 

Kατηγορίες  Σκέψεις

ΛΙΓΟ ΠΡΙΝ ΤΟ ΛΥΚΟΦΩΣ

Υπάρχει γύρω μας η αέναη κίνηση
Μα το “θαύμα” της αυταπάτης σου

πως τα πράγματα είναι α κ ί ν η τ α

σέρνεται από τον έναν μεγενθυτικό φακό στον άλλο
και δε σε αφήνει να δεις καθαρά,
χτίζει γύρω σου ομόκεντρα τείχη που σε κυκλώνουν

Εκτός από τη βολή που σου προσφέρει η “κλίμακα”
κουρνιάζεις, με ακόμη μεγαλύτερη θέρμη,
στην αγκαλιά του μίσους και του φόβου.
Αλήθεια, θεωρείς πως αντιστέκεσαι επειδή μισείς;
Πως τα θεριά του δέους σου θα σε προστατέψουν;

Τα οχυρά σου, με τις βουβές πολεμίστρες, έχουν υψωθεί
και περιμένουν
τις φανταστικές χίμαιρες και
τους ψεύτικους αντιπάλους

Άλλη άμυνα δεν έχεις

Το “θαύμα” της αυταπάτης σου

πως τα πράγματα είναι α ν ί κ η τ α,

σέρνεται στις βαθιές σου σκέψεις
και σφυρηλατεί, με σταθερό ρυθμό, τις μεσαιωνικές σου αλυσίδες
Αποκαλύπτει τις δεισιδαιμονίες που ποτέ δεν πατάχθηκαν από τη γνώση
Αυτόν, τον ετεροπροσδιοριζόμενο Θεό της σκοτεινιάς και της τιμωρίας

Εσύ, ο Άνθρωπος, μπορείς να ελευθερωθείς,
ακόμη κι όταν όλα δείχνουν το αντίθετο;

Μπορείς να ακούσεις τον εσωτερικό σου Θεό,
Αυτόν που ισορροπεί τις δυνάμεις της φύσης
Αυτόν, που συγχωρεί τα λάθη;

Μπορείς;

---

Γράφει η Δήμητρα Διαμαντίδου