Ετικέτες existence life poetry thoughts
Kατηγορίες Σκέψεις
Μια γραμμή του Ρόθκο
Ελευσίνα 06:20 το πρωί, νεκρική σιγή
τα πρώτα πλοία που μεταφέρουν σώματα τρακαρισμένα από το προηγούμενο βράδυ σε ένα σκληρό μαξιλάρι
ξεκινούν από την προβλήτα
Το σιδερένιο κουφάρι με την κόκκινη γραμμή στα μάγουλα του
γλιστράει σαν το μαχαίρι στο απαλό βούτυρο
σε αυτήν την ακυμάτιστη θάλασσα
Μία αφίσα ξεθωριασμένη από κάποιον περιοδεύοντα θίασο μαρτυρά πως το καλοκαίρι πέρασε
Ξημερώνει και στον ορίζοντα ένα πέπλο
Μία γραμμή θολή που καταπίνει καθετι που την πλησιάζει
Ένας πίνακας του Ρόθκο
Μία μηχανή σκίζει με φόρα σαν το ψαλίδι το ύφασμα την μεγάλη λεωφόρο
Δίνει το έναυσμα της μέρας κατεβάζοντας την ασπρόμαυρη σημαία της εκκίνησης
Ακουλουθούν ορδές αυτοκινήτων
Η πρώτη ψιχάλα πέφτει σαν βαρίδι
Μια απίστευτη βαρυτική έλξη τραβάει και άλλες από τον ουρανό στη θάλασσα
Ξαφνικά το τοπίο αλλάζει
Η πόλη ξύπνησε στην πρώτη μέρα του χειμωνα
Και όμως κάτι με κρατάει καρφωμένο εδώ
Η δύναμη της βαρύτητας
Και η αγάπη, η αγάπη για κάθε στιγμή μοναδική,
για κάθε λέξη που δεν μπορεί να περιγράψει όλα αυτά που μαγικά συμβαίνουν
Όπως εσύ
Σκοτεινιάζει…
________________________________
γράφει ο Γιώργος Μαθιουδάκης
