Ετικέτες  Kleoniki Pouikli 

Kατηγορίες  Σκέψεις

ΜΟΥ ΜΑΘΑΙΝΕΤΕ ΝΑ (ΜΕ) ΞΕΧΝΑΩ ΣΑΣ ΠΑΡΑΚΑΛΩ;

«Ποιος να μου το ‘λεγε

πως μια μέρα θα περνούσα απ’

την ανάμνησή σου

και δε θα γύριζα να κυτάξω ούτε καν από περιέργεια»                                                                                                                      Kώστας Μόντης

Πάντα να θυμάσαι.

Ονόματα, ημερομηνίες, επετείους, γιορτές, meeting, deadlines, χρονολογίες.

Φορητό ημερολόγιο τοίχου.

Πάντα να θυμάσαι.

Όλοι σου το έλεγαν.

Γονείς, δάσκαλοι, φίλοι, σύντροφοι, συνάδελφοι.

Ακατάπαυστη δια βίου εκπαίδευση της μνήμης.

Πάντα να θυμάσαι.

Ανθρώπους, ιστορίες, περιστατικά, καταστάσεις, αντιδράσεις, συναισθήματα, όνειρα.

Αέναη αποστήθιση στιγμών ζωής.

Πάντα να θυμάσαι.

Και να κουβαλάς σαν απορροφητικό vetex όλες τις αναμνήσεις και τις σκέψεις σου.

Σε κουτί. Και μετά σε βαλίτσα. Και μετά σε περισσότερες βαλίτσες.

Και μετά σε κούτες.  Και μετά σε containers.

Πάντα θα θυμάσαι.

Αποτυχίες, προδοσίες, φιλίες που χάλασαν, αδειάσματα, λάθη.

Το γκρεμισμένο παρελθόν θα υπνοβατεί ξανά και ξανά στο παρόν σου.

Πάντα θα θυμάσαι.

Κι ας νόμισες πως είχες ξεχάσεις.

Εκεί που πραγματικά πιστεύεις πως λησμόνησες και κάθεσαι ανακουφισμένος στο χουχουλιάρικο παρόν σου….ΜΠΑΜ!

Τροχαίο!  Μια λέξη, μια μυρωδιά, ένας ήχος, μια εικόνα. 

Πάντα θα θυμάσαι.

Αυτούς που πλήγωσες, αυτούς που σε πλήγωσαν.

Τον πόνο, τη θλίψη, τη μοναξιά, τη ματαίωση, τα ραγισμένα συναισθήματα, τις ανεκπλήρωτες προσδοκίες, τις πικρές γεύσεις και τα ζεστά αγγίγματα.

Και ο αποθηκευτικός χώρος του εγκεφάλου σου θα μοιάζει να διαστέλλεται στο άπειρο.

Σαν  τιμωρία.

Πάντα θα θυμάσαι.

Όλες οι μνήμες που προσπάθησες να ξεχάσεις είναι οιονεί παρούσες. Σε χειμερία νάρκη.

Και σκάνε σαν πυροτεχνήματα. Απρόσκλητες.

Και τότε ξεκινάει ένα συναισθηματικό download αναμνήσεων που δεν ξέρεις πως να το σταματήσεις. 

Δεν τιθασεύεται. Δε νικιέται.

Ούτε καν ταξινομείται.

Ξέρω πως θέλεις να σβήσεις αναμνήσεις.

Να αδειάσει η νοητική και συναισθηματική μνήμη RAM σου. Έστω (για) λίγο.

Να λιώσεις τις σκέψεις του παρελθόντος που χάσκουν σαν ενεργό ηφαίστειο.

Να γίνουν όλες μαζί ένα παχύρεστο, σκουρόχρωμο ρυάκι που θα χυθεί έξω από τον εγκέφαλό σου.

Και θα κυλάει λυτρωτικά στους δρόμους και τα πεζοδρόμια.

Και θα πατάνε πάνω του αμέτρητες ρόδες οχημάτων και σόλες παπουτσιών συνθλίβοντάς το δια παντός.    

Νομίζω, όμως, πως δεν υπάρχει διαδικασία εκούσιας αμνησίας.  

Ούτε πλήκτρο delete.

Δεν έχω ξεχάσει τίποτα και κανέναν.

Όλα όσα δε θέλω να θυμάμαι είναι εδώ.

Γυρνάνε σαδιστικά την κασέτα της ζωής μου πίσω-μπρος στο χωροχρόνο.

Παίζουν κρυφτό στο κέντρο του «τώρα» μου.

Θρασύτατα. Ενίοτε επώδυνα. Κι απρογραμμάτιστα.

Και δυστυχώς δεν υπάρχει δακτύλιος για τις αναμνήσεις.

Πάντα (θα) περνάω από εκεί που μου την έχουν στημένη.

Πάντα (θα) θυμάμαι.

Ίσως έχεις δίκιο.

Υπήρξα απρόσεκτη, όταν επέλεγα με ποιους θα φτιάξω τις θύμησές μου.

Το μόνο που ελπίζω πια είναι να μαθαίνω -με τον καιρό- να μη με αναγνωρίζω μέσα σε αυτές.  

Γράφει η Κλεονίκη Πουϊκλή