Ετικέτες  existence Kleoniki Pouikli u better think 

Kατηγορίες  Σκέψεις

ΝΙΑΟΥΡΙΖΩ, ΑΡΑ ΥΠΑΡΧΩ

ΟΡΙΣΜΟΣ: Ενήλικος άνθρωπος θηλυκού γένους, ο οποίος αναπτύσσει αντιδράσεις γάτας στα ερεθίσματα του κοινωνικού περιβάλλοντός του. Στο σύνολο των ήχων που παράγονται από το λάρυγγα και το στόμα του ατόμου αυτού κυριαρχεί μία αβάσταχτα μελιστάλαχτη ζεστασιά.

Οι γυναίκες-«γατούλες» αρθρώνουν αργά και παρατεταμένα τις λέξεις, δεν αλλάξουν το ζαχαρένιο ηχόχρωμά τους όποιο κι αν είναι το θέμα συζήτησης, δεν εκφράζουν έντονη γνώμη, δεν συγκρούονται, δεν αντιπαρατίθενται.
Οι γυναίκες-«γατούλες» κοιτάνε με ένα ναζιάρικο βλέμμα συνοδευόμενο από ένα αθώο χαμόγελο και ένα παράλληλο παιχνίδισμα της κόμης τους. Μέσα στο άχρωμο, άοσμο και άγευστο πέπλο που περιβάλλει την ύπαρξή τους έχουν μία έντονη φιλομάθεια. Έχουν πάντα πολλές πολλές πολλές ερωτήσεις και μεγάλη δίψα να διδαχθούν σαν άπειρα και αβοήθητα πρωτάκια που μαθαίνουν ορθογραφία.
Οι γυναίκες-«γατούλες» προβάλλουν με κάθε τρόπο το εύθραυστο και τρυφερό της ψυχοσύνθεσή τους και περιφέρουν αισθαντικά την ευαισθησία τους τυλιγμένη σε ένα χρυσόχαρτο ρηχότητας. Στόχος είναι η πρόκληση αισθημάτων συμπάθειας, λύπησης, ανοχής, συμπόνιας, ευσπλαχνίας. Ποτέ ανιδιοτελώς.

ΒΑΣΙΚΗ ΑΡΧΗ: ΖΗΤΩ Η ΑΔΥΝΑΜΙΑ, ΚΑΤΩ Η ΧΕΙΡΑΦΕΤΗΣΗ!!!! Εφαρμόζουν με εναλλαγές και ποικιλία στην ένταση και τα εκφραστικά μέσα τα ρήματα: κλαίω, κλαψουρίζω, μυξοκλαίω, βουρκώνω, δακρύζω, πλαντάζω, βαλαντώνω.
TARGET GROUP: Το σύνολο του αντρικού πληθυσμού.
Ο φίλος/κολλητός ως μία νταντά αμέσου δράσεως για κουβαλάει τα ψώνια τους, να τις μεταφέρει το βράδυ μετά το ξενύχτι με σιγουριά, για να ακούει αδιαμαρτύρητα τη μουρμούρα τους, για να γεμίζει το μεταβατικό στάδιο της δακρύβρεχτης μοναξιάς τους μέχρι τον επόμενο γκόμενο.
Ο αδερφός ως ζώνη ασφαλείας για να τις καλύπτει σε κάθε μαλακία που δεν πρέπει να μάθουν οι γονείς, για να δημιουργεί μαζί με τους φίλους του ένα προστατευτικό πλέγμα ενός πάντα απροστάτευτου εξελιγμένου μοντέλου της μητρικής φιγούρας, για να καλύπτει κάθε ανασφάλεια ή φοβία τους με την στιβαρότητα της οικογενειακής ευθύνης, για να είναι ο σάκος του μποξ για την επαναλαμβανόμενη αδικία των ανθρώπων (κυρίως των γυναικών) προς αυτές.
Ο πατέρας ως επιβεβαίωση του αρχέτυπου άντρα κυνηγού, πολεμιστή, αρχηγού, κυβερνήτη, ηγέτη και κουβαλητή της οικογένειας για να διατηρούν τον τίτλο της μονάκριβης, παντοτινής, απόλυτης πριγκίπισσας του, για να παραμένουν διαχρονικά το απροστάτευτο μπουμπουκάκι του, το οποίο βάλλεται από την σκληρότητα της ζωής και χρειάζεται πάντα τη θερμή πατρική στοργή για να επιβιώνει σε τούτο τον μη αγγελικά πλασμένο κόσμο.
Ο συνάδελφος ως μία αδιάφορη πατερίτσα για να στηρίζει την ευάλωτη παρουσία τους στη νέα θέση εργασία, για να τις βοηθάει –χωρίς ίχνος ανταγωνισμού– στους καθημερινούς «σκοπέλους» της δουλειάς, για να μοιράζονται τη βαρετή ρουτίνα του επαγγέλματος, για να μαθαίνει ή να διασπείρει με πολύ αφελή τρόπο όσα κουτσομπολιά αυτές επιθυμούν.
Ο προϊστάμενος ως ένας επίπλαστα γοητευτικός μέντορας για να δικαιολογεί τα λάθη ή τις παραλείψεις τους, για να μην υπερ-φορτώνει την ευπαθή ψυχοσύνθεσή τους, για να τονώνει την ασταθή αυτοπεποίθησή τους, για να τις καθιερώνει κομψά και διακριτικά στον εργασιακό χώρο.
Ο γκόμενος ως φορέας του ρόλου του παραδοσιακού, «κακού», άγριου αρσενικού που ημερεύει υπό τη γλυκιά αφέλεια, τη χαλαρότητα και την ανεμελιά τους για να αγκαλιάζει με στωικότητα τις ανάγκες της ευγενικής μα πάντα απαιτητικής ψυχής τους, για να ακούει υπομονετικά τις γλυκανάλατα εκφρασμένες γκρίνιες τους, για να δικαιολογεί τους αέναους προβληματισμούς της ζωής τους, για να μακιγιάρει με την brutal μαλθακότητά του τα κόμπλεξ και τις ιδιοτροπίες τους.

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ: Οι γυναίκες-«γατούλες» αποτελούν μία ιδιαίτερη κατηγορία γυναικών και ταυτόχρονα μία έκφανση της αιώνια χειμαζόμενης και πολυτάραχης σχέσης μεταξύ των δύο φύλων, η οποία ενδεχομένως να έχει ενδιαφέρον και ψυχολογικής/ανθρωπολογικής παρατήρησης. Οι γυναίκες-«γατούλες» μπορεί είναι παντού. Είναι η κολλητή, η συμφοιτήτρια, η αδερφή, η συνάδελφος. Με διαφορετικές παραλλαγές, αλλά με ένα σταθερό και αλάνθαστο για αυτές μοτίβο: το νιαούρισμα. Κι αυτό το «νιαούρισμα» ως κοινωνικό σύμπτωμα δεν είναι τρόπος φλερτ, έκφρασης ή άμυνας. Είναι στάση ζωής. Συνήθεια. Χαρακτήρας. Νοοτροπία.
Οι γυναίκες αυτές είναι ήπιες. Χαριτωμένες. Παιχνιδιάρες. Αυτό-προβάλλονται ως εξαρτημένες ή τρωτές και κατ’ επέκταση ακίνδυνες. Και όλο και συχνότερα οι σύγχρονοι άντρες το πιστεύουν. Παραβλέποντας, ωστόσο, –εκούσια ή από απέραντη ανοησία– μία θεμελιώδη λεπτομέρεια: αυτές οι «γατούλες» δεν ξεχνούν ποτέ να ακονίζουν τα νύχια τους.