Ετικέτες existence ubetterthink
Kατηγορίες Σκέψεις
ΟΙ ΦΙΛΟΙ ΜΟΥ, ΕΤΩΝ 30
Εγώ γυμναστήριο ξεκίνησα να πάω.
Σεπτεμβριανή Δευτέρα, με υγρασία που προκαλεί καθυστέρηση σε κάθε μυϊκή κίνηση και διάβρωση σε κάθε νοητική λειτουργία.
Τα δε συναισθήματα…σαπίλα. Κάθομαι μια ώρα, αναλαμβάνω δυνάμεις, δουλεύουν οι ενδορφίνες και νιώθω καλύτερα.
Συναντώ δυο φίλες. Είναι από τις φίλες μου. Δηλαδή, όμορφες, σκεπτόμενες, συναισθηματικές, τρελές, μπερδεμένες, απόλυτες, απογοητευμένες, φιλόδοξες, δημιουργικές, φοβισμένες, τολμηρές, αγχωμένες, απογοητευμένες κι άλλα πολλά. Είναι οι φίλες μου.
Πέφτουν οι μπύρες – εγώ ανθρακούχο αφού ξεκίνησα γυμναστήριο- και το σκηνικό ξετυλίγεται.
Ακούγεται Yasmin Levy (adios querida).
Σκύβουμε η μια προς το μέρος της άλλης και σε ανύποπτο χρόνο χαϊδεύουμε ελαφρά και τρυφερά μπράτσα και μηρούς ενώ δείχνουμε φωτογραφίες, μηνύματα, γραπτά και φωνητικά.
– Κοίτα τι μου έστειλε, αν έχεις το Θεό σου.
– Ρε κορίτσια τι να κάνω; Ο ένας έρχεται να με δει αλλά με τον άλλο μιλάω στο τηλέφωνο κάθε μέρα. Είμαι πολύ πουτάνα;
– Όχι κουκλάρα μου! Πουτάνα είναι μόνο αυτή που πληρώνεται.
Τσιμπάμε κάτι γλυκά κι η συζήτηση γυρνά στο ότι κάθε επιλογή στις επερχόμενες εκλογές μας προκαλεί ντροπή, ποιες ενοχές είναι δικές μας και ποιες αντέχουμε, ποιοι είναι ΑΥΤΟΙ οι πρόσφυγες, ποιοι οι μετανάστες, τι κάνουμε, τι μπορούμε να κάνουμε, τι θα γίνει στο μέλλον, τι ελέγχουμε απ’ όλα αυτά, οι άντρες χάθηκαν, είναι όλοι παιδιά, έχω κάνει υπερανάληψη αυτό το μήνα, η αδερφή μου με δάνεισε λεφτά για το γυμναστήριο, κοίτα αυτόν που περνάει, περιμένεις μια στιγμή να πάω μια τουαλέτα, τώρα καταλαβαίνω πόσο μοιάζω στον πατέρα μου, η Μαρία έχει τόσα θέματα μετά το παιδί, της τα έχει πρήξει ο Μήτσος, ρε δεν ενδιαφέρεται για το παιδί του, ρε που θα βρω μια δουλειά για την αδερφή μου, ο αδερφός μου έρχεται τον άλλο μήνα από Αμερική, θα μείνει εκεί για πάντα, θέλει να γυρίσει αλλά δεν ξέρω.
Περνάει το δίωρο κι είμαι ακόμη χύμα με ρούχα γυμναστηρίου. Τηλέφωνο.
Είμαστε κάτω από το σπίτι σου, στο μαγειρείο.
Είναι δύο φίλοι. Από τους φίλους μου. Δηλαδή, έξυπνοι, δυνατοί, συναισθηματικοί, εργατικοί, εναλλακτικοί και φιλόδοξοι, αποφασισμένοι, αγωνιστικοί, φοβισμένοι, αντιδραστικοί, ανώριμοι και μπερδεμένοι, μπαμπάδες και απελπισμένοι σύντροφοι. Είναι οι φίλοι μου.
Πίνουν ήδη μπύρες και έρχονται τα τσίπουρα. Πίνω ώσπου να ζαλιστώ, μοιραζόμαστε ένα πιάτο τηγανητούς κεφτέδες κι ένα σαγανάκι.
Η μουσική δεν ακούγεται καθαρά λόγω του υπέροχου βόμβου που κάνουν οι βροντόφωνες παρακείμενες παρέες.
Περνά όμως ένα αμάξι που ακούγεται ο « ποπ σκυλόσοφος» Stan (Δεν σου ανήκω).
– Μωρή, που τον ξέρεις και τον Stan; Για πες πως πέρασες; Χτύπησες κανα γκομενάκι;
– Σε τίτλους; Βρέθηκα μ ένα απωθημένο από πέρυσ1 κι ο άλλος που μιλούσαμε εξαφανιζόλ.
– Μπράβο γιατί τις λεπτομέρειες τις βαριόμαστε. Καλός; Ρε μαλάκα εσύ έχεις κάτι να μας πεις; Γιατί ξαφνικά είσαι τόσο χαρούμενος;
Μου σερβίρουν συνέχεια τσίπουρο. Γεια σου ρε Βίβω! Έλα στον γάμο και θα επιτρέψουμε να έρθεις και στο μπάτσελορ! Κι αφού εξαντήσουμε κάθε inside joke πιπεράτo και μη, από την αιώνια καφροπαρέα που πια μετρά παραπάνω από μια δεκαετία, η συζήτηση βαίνει σε άλλες ατραπούς…
Ρε δεν με πληρώνουν και ψάχνω να βρω άλλη δουλειά, μέχρι τώρα ψήφιζα για λόγους τακτικής Τσίπρα αλλά τώρα θα απέχω, κάτι πρέπει να γίνει σε επίπεδο γειτονιάς, οι γυναίκες έχουν γίνει λιγότερο ερωτικές, γίνεστε μάνες και ξεχνάτε ότι είστε γυναίκες, αν δεν μου εμπιστεύεται το παιδί θα τη σκοτώσω ρε, φταίω μετά να πάω με άλλη, ξέρεις πώς καταλαβαίνεις ότι κάποιος είναι Ελληναράς; – Έχει άποψη για κάθε τι.
Ποτέ δεν θα σου πει γι’ αυτό το θέμα δεν ξέρω πολλά ή και τίποτα αλλά μια πρώτη γνώμη μου είναι αυτή. Δεν θα παντρευτώ και δεν θα κάνω παιδιά ποτέ, γιατί ρε εμείς τι είμαστε, φοβάσαι. Εμείς οι άντρες φταίμε που έχουμε χάσει τον ρόλο μας, μου πρότειναν δουλειά εξωτερικό αλλά δεν θέλω να πάω αποφάσισα, θα μείνω εδώ κι ας με λένε βλάκα, η Άννα με καταλαβαίνει. Ζαλισμένοι από το πιοτό και την ηδονή της έντονης πνευματικής και ψυχικής συναλλαγής, με σπρώχνουν και με χαϊδεύουν στο κεφάλι με κεφαλοκλείδωμα. Γειά σου ρε Βίβω!
Είμαστε η γενιά των 30.
Ματαιωμένοι, φοβισμένοι, μπερδεμένοι αλλά και καλλιεργημένοι, δημιουργικοί και αποφασισμένοι. Μένουμε εντός κι εκτός. Αναθεωρούμε τους ρόλους μας, το φύλο μας, τη σεξουαλική μας προτίμηση και την πνευματική μας ωριμότητα, την πολιτική μας θέση, τους τρόπους δράσης και αντίδρασής μας, τις σχέσεις μας.
Ψάχνουμε την αγάπη ως κουκούλι, ως προστασία από την πραγματικότητα που μαίνεται γύρω μας.
Θάρρος, φίλοι!
Εγώ γυμναστήριο ξεκίνησα να πάω…
Καλώς ήρθες στην παρέα Βιβή!
Εξαιρετικό πρώτο κείμενο!
<3 Καλώς σας βρήκα!
Να γιατι εχω κόψει εγω το γυμναστήριο…. Σας τα έλεγα!!!
Γι αυτο και εγω δεν γραφτηκα ποτε..αλλα ρε φιλε μη με αντιγραφεις σου ειπα οτι θα γινοταν 😉
Λόγια που δίνουν είκονα και ήχο σε μπλεγμένα συναισθήματα χωρίς να αφήνουν κανέναν απ’ έξω.
υπεροχη αμφιθυμια των 30 , απο μαθητες – δημιουργοι – γεννητορες ,απο την αγαπη που μπουσουλαει στο κουκουλι της μαθητειας στην ορθια κυπαρισσενια αγαπη της ” εγνωσμενης”
συντροφικοτητας ,θαρρος γιατι……….. ζαλιζει
Πω πω γέρασα… καιρό έχω να σκεφτώ έτσι… θα ξεκινήσω και γω γυμναστήριο…
Εξαιρετικό κείμενο! Μέσα σε λίγες παραγράφους καλύπτονται όλες οι σκέψεις, οι αγωνίες, οι αναζητήσεις, οι φόβοι και οι ελπίδες των 30άρηδων σήμερα! Ενθουσιάστηκα περισσότερο όμως με το χείμαρρο των σκέψεών σου και την περιεκτικότητα των μηνυμάτων σου σε κάθε φράση! Συγχαρητήρια Βίβω!!!