Ετικέτες  Vicky Chyta 

Kατηγορίες  Σκέψεις

ΟΛΑ ΤΑ ΛΟΓΙΑ ΕΧΘΡΟΙ;

Μπαίνω στο σπίτι και πετάω από πάνω μου τα πάντα.
Ρολόγια, ρούχα, τσάντες. Όλα. Μένω τσιτσίδι πως το λένε.

Τα λόγια δεν μπορώ να πετάξω. Τα λόγια του μακρινού παρελθόντος, μερικά του πρόσφατου χθες, του σήμερα στη δουλειά αλλά και τα τρέχοντα του εαυτού μου του ίδιου που φωνάζουν μεσ’ το κεφάλι μου δυνατά.
Και κάτι ατάκες φίλων.
Παίζουν πάσες από το ένα αυτί στο άλλο. Το κρανίο μου έτοιμο να εκραγεί.

Να ‘τη που ξεπροβάλει -σαν ποδοβολητό σελήνης- και μια κουβέντα του πατέρα μου που μέχρι σήμερα με στοιχειώνει. Φωτεινή πινακίδα που αναβοσβήνει με μεγάλα γράμματα κάθε φορά που τείνω να κάνω την αντίθετη πράξη.

Ύστερα τα βάζω κάτω και ηρεμώ. Έχω το αξιακό μου σύστημα που μέχρι σήμερα με καθιστά άνθρωπο ερωτεύσιμο, αναγνωρίσιμο και ξεχωριστό. Βάλθηκα ωστόσο προσφάτως να το κατατροπόσω κι αυτό. Γκρέμισμα από τα καλά. Ειδικά μηχανήματα τελευταίας τεχνολογίας, θόρυβος, σκόνη και μπάζα παντού. Είχα τοποθετήσει και κάποια εκρηκτικά για να ρίξω οριστικά τα θεμέλια αλλά ακόμη δεν έσκασαν. Αναμένουμε εκπλήξεις.

Θυμήθηκα και τους συγγενείς. Έχουν κι αυτοί από μία γνώμη. Έξτρα λόγια στην πλάτη μου. Δεν τους διαλέγεις. Αυτό θυμάμαι και δεν στενοχωριέμαι που τους αποφεύγω. Περιττό βαρίδι και τσάμπα ενοχές. Τι σχέση έχω εγώ με δαύτους;

Τι θα κάνω με τα λόγια μόνο σκέφτομαι. Δεν είναι δικά μου μάλλον. Δεν είναι καν δικές μου σκέψεις. Μου τα φόρτωσαν άλλοι. Να φύγετε να πάτε αλλού. Μ’ ακούτε λόγια; Χτίσατε εκεί στο υποσυνείδητο βίλες πολυτελείας … ΝΑ ΤΟΣΟ ΜΕΓΑΛΕΣ … χωρίς άδεια. Καμία άδεια. Δική μου άδεια καμία. Χωρίς αξία αντικειμενική.

Υπομονή. Αυτό με συμβουλεύω. Υπομονή. Είναι στα σύνορα με την αδιαφορία. Όταν στερεύει η μία ξεκινά η άλλη. Θα αδιαφορώ για τα λόγια τους γιατί οι λέξεις έχουν δύναμη. Ενθαρρύνουν τα πράγματα να συμβούν και δεν θα τους το επιτρέψω.

Ενδοιασμοί. Φανερώθηκαν κι αυτοί λες και είχα κάνει πίτα.
Μα είναι τα λόγια εχθροί; Απ’ το κατάλληλο στόμα μπορεί να μην είναι δοκιμή ή ποινή αλλά ένα σημαντικό δώρο.
Αυτό συλλογίζομαι και κάθομαι και τους ακούω όλους αυτούς.

Ας πιούμε λοιπόν! Στην υγειά της αξιολόγησης. Στους ανθρώπους που θα επιλέξω για να είναι δίπλα μου. Να τους ακούω. Να με ακούν. Με καθαρή καρδιά παρούσα. Χωρίς προβολές.
Αυτές τις σκέψεις κάνω, κι οι σκέψεις γίνονται λόγια και τα λόγια πράξεις, Νέες σκέψεις. Νέα ζωή. Τόσο απλό.

---

Αφιερωμένο*
Γράφει η Βίκυ Χύτα