Ετικέτες  existence love memories 

Kατηγορίες  Σκέψεις

Πατέρα μου

Ο μπαμπάς μου ειναι υπέρβαρος.
Παρ΄ όλα αυτά μυρίζει υπέροχα.
Πάντα φοράει την κολώνια του με άρωμα λεβάντα.
Το καλοκαίρι αντηλιακό με άρωμα Αιγαίου.
Το μαγιώ του φαίνεται μικροσκοπικό πάνω του καθώς το καλύπτει η ολοστρόγγυλη κοιλιά του.
Πολλές φορές δίνει την αίσθηση ότι είναι γυμνός βγαίνωντας από τη θάλασσα λιάζοντας το πελώριο κορμί του στα βότσαλα.

Έχει μανία με τα γλυκά, με τα φλυτζάνια, με τα ρούχα.
Τα θέλει πάντα καθαρά και φρεσκοσιδερωμένα.
Πάντα διπλωμένα σωστά και στοιβαγμένα ανά χρώμα.
Τα πουκάμισα κρεμασμένα σε ξύλινες κρεμάστρες και πάντα στη ντουλάπα ένα αεράκι από εσπεριδοειδή.
Παρόλο που δυσκολεύται να περπατήσει, είτε σε μια ακρογιαλιά είτε στον δρόμο τον ασφαλτωμένο, δεν ντρέπομαι που τα βλέμματα των περαστικών αφήνουν μια υπόνοια αποδοκιμασίας.
Ειδικά οταν ζεις σε νησί.
Ειδικά όταν είσαι στην εφηβεία.

Τον αγαπώ τον πατέρα μου γιατί πάντα με ρωτάει εάν θέλω να πάμε σινεμά ή εάν θέλω να πάμε βόλτα με το αυτοκίνητο στη θάλασσα.
Είναι ωραία να αγαπάς κάποιον.
Για δυο ή τρία πράγματα που μέσα σου, σαν πυροτεχνήματα, εκτινάσσουν άλλα εκατό.
Μικρές πολύχρωμες σπίθες γεμίζουν τον ουρανό μου.