Ετικέτες  love poetry thoughts 

Kατηγορίες  Σκέψεις

Περί Τυφλότητος του Έρωτα

Πάντα έτσι είναι ο Έρωτας.
Παρανοϊκός. Ανεξέλεγκτος.
Παθιασμένος. Ανασφαλής.
Μα πάνω από όλα τυφλός.

Μια λευκή, πυκνή και παχύρευστη τυφλότητα που κολλάει στα όνειρα.
Ο Έρωτας δεν έχει Φως, μόνο νύχτα.

Βυθίζεται αέναα σ΄ ένα σκότος κτητικότητας, λατρείας και πόθου.
Ο Έρωτας τελικά είναι μια σύγκρουση τυφλοτήτων.
Δύο λαμπερά κορμιά που εκτελούν ελεύθερη πτώση από το κατάμαυρο ουράνιο στερέωμα.

Σώματα χωρίς χρώμα.
Όνειρα χωρίς ταυτότητα.
Πρόσωπα χωρίς ψυχή.
Έρωτες χωρίς μάτια.
Τυφλότητα.
Και η κάθε τυφλότητα διεκδικεί το δικό της Φως.
Κι ο ήλιος παραμένει ένα μοναχικό φωτεινό παιχνίδισμα της όρασης.
Ποιός θα δει;
Ποιός θα καταδικαστεί για πάντα στο μαύρο;