13 Ιανουαρίου 2018
Ετικέτες Dimitra Diamantidou
Kατηγορίες Σκέψεις
ΣΑΒΒΑΤΟ ΣΤΟ ΜΕΤΣ
Όσο περπατώ επί της οδού Αναπαύσεως
τόσο περισσότερες μαρμάρινες πλάκες συναντώ
Μαρμάρινες πλάκες με φωτογραφίες
Αναρωτιέμαι αν οι νεκροί περίμεναν να στολίζουν
τις βιτρίνες των μαρμαροτεχνητών.
Στην οδό Αναπαύσεως πενθώ, όπως πρέπει,
για καθετί νεκρό.
Δεν είναι μόνο άνθρωποι.
Πεθαίνουν οι στιγμές, οι αποφάσεις, τα αισθήματά μας
το “εγώ”, οι δικαιολογίες, οι ψευδαισθήσεις μας.
Πεθαίνουν τα φύλλα των δέντρων και πέφτουν στους δρόμους,
χρυσαφί,
Πεθαίνουν οι φόβοι μου, πεθαίνει η παιδική μου ηλικία.
Καρφώνω με δύναμη την εικόνα μου στις μαρμάρινες πλάκες της οδού Αναπαύσεως.
Καρφώνω στην καρδιά μου την ελευθερία μου.
Γράφει η Δήμητρα Διαμαντίδου
