Ετικέτες Kleoniki Pouikli
Kατηγορίες Σκέψεις
ΣΗΜΕΙΟ ΒΡΑΣΜΟΥ
«Σημείο», κατά τον Ευκλείδη, είναι εκείνο που δεν έχει κανένα μέρος. Περιέχει την έννοια της θέσης, της ύπαρξης, αλλά δεν έχει μετρήσιμα στοιχεία, δηλαδή, δεν μπορεί να μετρηθεί.
Αυτή είναι η παγίδα!Οι άνθρωποι αναζητούμε απεγνωσμένα σε όλη μας τη ζωή σημεία: σημείο εκκίνησης, σημείο καμπής, σημείο τομής, σημείο αναστροφής, σημείο μηδέν.
Ακατάσχετο, εμμονικό, αυτιστικό κυνήγι σημείων: σημείο υπεροχής, σημείο επαφής, σημείο G, σημείο αναφοράς, το κατάλληλο χρονικό σημείο.
Ο προορισμός μας είναι να (αντ-)αγωνιζόμαστε για να δώσουμε πρόσημο και ψηφιακή αποτύπωση σε όλα τα σημεία που μας περιβάλλουν.
Αέναη πάλη να ποσοτικοποιήσουμε με το στανιό αυτό που δε μπορεί να μετρηθεί, προκειμένου κατόπιν να βάλουμε τις ζωές μας σε πίνακες επιτυχόντων κατά φθίνουσα σειρά.
Γι’ αυτό φορτωθήκαμε πτυχία, μεταπτυχιακά, ξένες γλώσσες, ECDL, πρακτικές, χρόνια προϋπηρεσίας, Business plans, εξετάσεις, συστατικές επιστολές…
Γι’ αυτό πνιγήκαμε σε όνειρα, προσδοκίες, απαιτήσεις, σχέσεις, άγχος, συμβάσεις, ανασφάλειες, υποχωρήσεις, χαστούκια…
Αναζητώντας αριθμούς που θα έδιναν νόημα στα σημεία της ζωής μας φορέσαμε ρόλους που δεν μας ταίριαζαν και μας κατάπιαν στο τέλος. Σταματήσαμε να βλέπουμε εμάς τους ίδιους και ασχολούμαστε μόνον με το άθροισμα των σημείων μας.
Φτιάξαμε μέσα μας ένα γιγάντιο θερμοκήπιο και θρέψαμε έναν σωρό φόβους. Φόβος για τη μοναξιά, τον έρωτα, την προσμονή, την τύχη, την αποτυχία, τους συμβιβασμούς…
Χτίσαμε γύρω από την ψυχή μας τείχη από πραγματικούς και πλασματικούς κινδύνους.
Κι από το φόβο μήπως καταλάβουν οι άλλοι άνθρωποι τους φόβους μας και μας πουν ανθρωπάκια, γίναμε τέρατα.
Μη τυχόν και βρεθεί κανένα μεγαλύτερο τέρας και μας τη βγει από πάνω. Γεμίσαμε τη ζωή μας συρματοπλέγματα για να διαφυλάξουμε την αριθμητική ακεραιότητα που αντιστοιχεί στα δικά μας σημεία χωρίς να βλέπουμε πως εχθροί και φίλοι αρχίσαμε να μοιάζουμε.Να μην ξεχωρίζουμε. Και τελικά να μην ξέρουμε σε ποια πλευρά της ζωής αγωνιζόμαστε.
Ξεχάσαμε τα υλικά από τα οποία είμαστε φτιαγμένοι. Κατακάψαμε την ύπαρξή μας στους 100oC.
Μείναμε για μέρες, βδομάδες, μήνες, χρόνια στο σημείο βρασμού. Αλλά τίποτα δεν εξατμίστηκε τελικά. Κανένας φόβος μας δεν εξαερώθηκε.
Είναι όλοι εδώ. Κι απλά λιώνουν. Αξεχώριστη μάζα σκοτεινών σημείων που αγκυροβολεί μέσα μας.
Απορροφάται, άραγε, ποτέ αυτή η παχύρευστη θλίψη από τον οργανισμό μας; ‘Η το σημείο τήξης είναι το δικό μας σημείο χωρίς επιστροφή;
Γράφει η Kλεονίκη Πουϊκλή.
