Ετικέτες  existence Kleoniki Pouikli life live ubetterthink self light darkness existence 

Kατηγορίες  Σκέψεις

ΣΤΗΝ ΟΔΟ ΤΗΣ ΣΙΩΠΗΣ ΣΟΥ

Όσο σωπαίνεις, νιώθω πως φορτίζεις το μυαλό σου με μία σκοτεινιασμένη ένταση
Καταδικάζοντας επαναλαμβανόμενα τον εαυτό σου σε μία παρατεταμένη στέρηση φωτός
Διψάς για κάθετι άγνωστο που δεν σε αφήνει να λιποταχτείς από τον αγώνα για Ζωή
Ξεχνάς, όμως, πως στην Σιωπή κρύβονται όλοι οι Δαίμονες σου: τα παντοδύναμα ένστικτα κοπάζουν εκεί σα ναρκωμένα, μέχρι να επιστρέψουν πιο αγριεμένα, πιο τραχιά

Κι αυτή η άηχη πάλη είναι ένα ταξίδι από σένα σε σένα τον ίδιο
Ξεκινάς πάντα με εισιτήριο και μέρα με τη μέρα γίνεσαι λαθρεπιβάτης του ίδιου του προσωπικού σου οχήματος
Η βελόνα της πυξίδας δεν συνδέεται με το ανεμολόγιο των τεσσάρων σημείων του ιδιόχειρου ορίζοντά σου κι έτσι κάνεις στάση σε κάθε σημείο που τυχαία επιλέγει ο μαγνήτης
Ξεχνώντας πως «ακύρωσες» ήδη το εισιτήριό σου
Πιστεύοντας πως θα το χρησιμοποιείς ξανά και ξανά μέχρι τον τελικό προορισμό

Μοιάζεις σαν να έχεις χτίσει τον εαυτό σου πάνω σε σπασμένες σιωπές
Κι αυτό σε κάνει να κυνηγάς αέναα μια επώδυνη στατικότητα στο χώρο και το χρόνo
Πορεύεσαι με μια δική σου ανεξήγητη αυτάρκεια
Κουβαλώντας στωικά –σαν αυτοτιμωρία– τον κόσμο
‘Η εσένα τον ίδιο μέσα στον κόσμο
Και δεν αφήνεις κανένα να μείνει πλάι σου, κάτω από το ίδιο βάρος

Είσαι δεμένος με την πραγματικότητα με έναν ομφάλιο λώρο που τελικά σε συνδέει αυτιστικά με την ίδια σου την ύπαρξη και μόνον
Δεν υπάρχουν γέφυρες για σένα πέρα από το ατομικό σου ημισφαίριο
Και κοιτώντας τα μάτια σου συνειδητοποιώ πως κάθε άνθρωπος είναι μια Φυλακή
Ατελής και σιωπηλή
Κι όταν ενωθεί με μία άλλη ημιτελή Φυλακή, αυτό γίνεται Ζωή
Άλλοτε απλώς υποφερτή, κι άλλοτε θαύμα