Ετικέτες  Kleoniki Pouikli 

Kατηγορίες  Σκέψεις

ΣΤΟ ΧΑΛΑΚΙ ΤΗΣ ΕΙΣΟΔΟΥ

Σε ξέρω όλη μου τη ζωή και πάντα σε θυμάμαι εκεί. Στο ίδιο μέρος. Ακίνητη. Αμετακίνητη. Ξεροκέφαλα και εγωιστικά καθηλωμένη στο κατώφλι της ζωής. Κολλημένη στο χαλάκι της εισόδου. Αναλλοίωτη. Δεν άλλαξες ποτέ. Ούτε μια στιγμή. Κι ας πέρασαν σχεδόν τριάντα χρόνια.

Δέχτηκες και έφτιαξες μαζί με πόσους άλλους τη δική σου ζωή. Μια δυστυχισμένη ζωή που την κουβάλησες στωικά για χρόνια ολόκληρα. Μόνη σου. Γιατί όλοι οι άλλοι απλά σε ξεγέλασαν και δεν έμειναν ποτέ σε αυτή την κινούμενη φυλακή. Την έκαναν νωρίς. Εσύ τι ακριβώς κάνεις ακόμα εκεί;

Αλυσόδεσες εκούσια το κορμί σου σε μία αυτο-σπαρακτική χειμερία νάρκη και ζεις κάθε μέρα τα ίδια και τα ίδια. Και η κάθε μέρα σε προσπερνά. Σε ποδοπατά. Χρόνια τώρα. Κατηγορείς συνέχεια τους άλλους πως σε έχουν ξεχάσει. ΌΧΙ. Εσύ ξέχασες τον εαυτό σου. Βούλιαξες στις αδυναμίες και τις παραλείψεις σου. Και ταλαντεύτηκες μια ολόκληρη ζωή αυτιστικά ανάμεσα στο τι θα σε τσακίσει λιγότερο: να φύγεις ή να μείνεις;

Ανήμπορη να αλλάξεις. Αδύναμη να δεις την πραγματικότητα. Φοβάσαι να ζήσεις. Φοβάσαι να κάνεις το επόμενο βήμα. Ωστόσο…. βρίσκεσαι ήδη στην επόμενη μέρα. Ξύπνα! Πάψε να επιμένεις πεισματικά να συμπεριφέρεσαι, όπως κάθε μέρα. Σαν μία ακόμα συνηθισμένη μέρα. Και να είσαι ακόμα στο χαλάκι της εισόδου. Σκυμμένη. Αφυδατωμένη. Μισοφαγωμένη.

Παριστάνεις πως δεν συμβαίνει τίποτα. Κι όμως, ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ. ΚΑΙ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ ΣΕ ΣΕΝΑ. Και χρειάζεται κουράγιο να δεις πως υπάρχει πάντα κι άλλο… Πως όπου και να κρυφτείς, η ζωή θα παραφυλάει στη γωνία.. Και απλά θα φεύγουν κι άλλες μέρες που εσύ θα αρνείσαι να ζήσεις. Ή έστω να κουνηθείς.

Μόνον που πια το χαλάκι έχει σχεδόν λιώσει κάτω από τα πόδια σου. Και πρέπει να κάνεις τώρα το επόμενο βήμα, όσο η πόρτα παραμένει ανοιχτή. Γιατί αργότερα θα πρέπει να την σπάσεις με τα γυμνά ανυπεράσπιστα πέλματά σου.

Γράφει η Κλεονίκη Πουϊκλή