Ετικέτες Vicky Chyta
Kατηγορίες Σκέψεις
ΤΕΣΣΕΡΙΣ
Χθες αργά το βράδυ άκουσα τα ροδάκια της βαλίτσας κάποιου ταξιδιώτη να τσουλάνε στην άσφαλτο. Η ώρα ήταν τέσσερις. Είχε τόση ησυχία που ακουγόταν στη διαπασών το καλοκαίρι. Ένα βράδυ δύσκολο, που αναρωτιόμουν πού έπρεπε να ‘μαι. Αναρωτιόμουν αν τα θετικά σχόλια που μου ‘λεγαν κατά καιρούς ήταν εμπαιγμοί. Ποιά είναι η αξία μου, σκέφτηκα. Στάθηκα προς στιγμή να τη μετρήσω μα τα ‘χασα. Μπέρδεψα τους δείκτες. Ποιοτικούς και ποσοτικούς. Έβαζα κάτω χαρτιά και στοιχεία του χαρακτήρα για να αξιολογήσω -όπως λέμε- αντικειμενικά. Έβαζα και δικούς μου πολλαπλασιαστές σε ό,τι με συνέφερε σε μια προσπάθεια να μ’ ανεβάσω. Έπειτα έγινα σκληρή. Όπως πάντα σκληρή. Όπως όλοι σκληροί. Οι πιο σκληροί κριτές του εαυτού μας. Και θα πω “σκληρή” μέχρι να το παλέψω. Δόλιε ευατέ, να μη σε συμπονονάω ούτε εγώ η ίδια. Να μη σε φροντίζω και μετά να αναζητάς φροντίδα από άλλους μ’ ένα δριμύ κατηγορώ. Η αφρόντιστη. Έτσι φέρεσαι. Ένα βαρύ soundtrack με βιολιά και πιάνο. Μουσική κλασική. Συνόδευε τέλεια την αφρόντιστη ψυχή και τα ανάκατα μαλλιά μου εκίνο το βράδυ στις τέσσερις.
Όταν ξημέρωσε φρόντισα τη κώμη μου και βγήκα πάλι έξω. Δεν έφευγα όπως ο ταξιδιώτης. Επαναλάμβανα τη ρουτίνα μου. Η ώρα ήταν τέσσερις και η δουλειά φαινόταν να μην τελειώνει. Σε μια προσπάθεια να υποστηρίξω κάποιον συναδελφικά έδινα συμβουλές για διάλειμμα απ΄ όλα. Φαινόμουν τόσο σίγουρη γι΄αυτό που έλεγα λες και ήξερα ή λες και ξέρω. Δεν με πρόδιδε η προηγούμενη νύχτα της κρίσης. Δικαιολόγησα τη φωνή μου με τον ξερό αέρα που δημιουργούσε ο κλιματισμός. Είχα ένα κόμπο. Θα διάβαζα το βράδυ τον Σαχτούρη και θα φώτιζε πάλι το φεγγάρι στις τέσσερις σαν προβολέας το φοβισμένο μου πρόσωπο. Κι όλο το σώμα μου θα’ ναι πάλι μια πληγή. Μια πληγή που δεν κλείνει με ταξίδια.
Πού πας ταξιδιώτη στις τέσσερις; Από τι πας να ξεφύγεις;
Πού πας κι εγώ πού έπρεπε να’ μαι;
Γράφει η Βίκυ Χύτα
