Ετικέτες  destination 

Kατηγορίες  Προορισμοί

Το διαμάντι της Δωρίδος

Το Μοναστηράκι βρίσκεται στο νομό Φωκίδας και έχει πληθυσμό 487 κατοίκους. Θα σου πάρει κάτι παραπάνω από δυόμιση ώρες για να φτάσεις με αφετηρία την Αθήνα.

Έχω περάσει σχεδόν τα μισά μου καλοκαίρια σ΄ αυτό το μέρος. Από εκείνα τα καλοκαίρια που ξεκινούσαν στα μέσα Ιουνίου και τελείωναν μία εβδομάδα πριν ξεκινήσει το σχολείο.
Πώς να μη μάθεις κολύμπι με τέτοια θάλασσα; Ο παππούς μου μας πέταγε μέσα κι ό, τι γίνει. Κι έγινε. Μάθαμε και δε φεύγαμε από εκεί. Γίναμε μικρά δελφίνια και στην πορεία είδαμε και κάποια αληθινά.
Η γιαγιά μου μας φώναζε από το μπαλκόνι να μαζευτούμε γιατί νύχτωνε και τα δάχτυλά μας είχαν πια μουλιάσει για τα καλά.
Βουτούσε και το σκυλί. Η Τζούλια. Όταν τη χάσαμε ήταν σαν να πέθανε άνθρωπος. Ένα πανέξυπνο γερμανικό λυκόσκυλο που μας συνόδευε στις βόλτες μας ως το λιμάνι και το παραθάλασσο μετά το μάθημα γεωγραφίας.
Γεωγραφία και Ιστορία.
Αυτά δουλεύαμε το καλοκαίρι με τον παππού. Και κολύμπι. Πάντα κολύμπι (αν και το ανέφερα ήδη).

Θυμάμαι τον Κορινθιακό κόλπο να φαντάζει τεράστιος στο χάρτη και τα Τριζόνια να΄ ναι ένα μακρινό νησί!
Η αρχαία Δωρίδα αρχικά ονομαζόταν Δρυόπις από τους Δρύοπες που την κατοικούσαν, ενώ Δωρίδα ονομάστηκε όταν την κατέλαβαν οι Δωριείς, οι οποίοι με την λεγόμενη “Κάθοδο των Δωριέων” τον 12ο π.Χ. αιώνα, εξαπλώθηκαν στην περιοχή της σημερινής Φωκίδας, καταστρέφοντας τον μέχρι τότε πολιτισμό αλλά και δίνοντας δύναμη στον ελληνισμό με την χρήση του σιδήρου.
Δωρίδα στην αρχαιότητα ονομαζόταν η περιοχή στο βόρειο μέρος του σημερινού νομού Φωκίδας, έλεγε ο παππούς και μετά ξεκινούσαν τα τεστ γνώσεων με τις πρωτεύουσες νομών κτλ.
Το συμπέρασμα ήταν πάντα ένα. Το Μοναστηράκι ήταν τ΄ ομορφότερο χωριό. Ήταν και είναι το διαμάντι της Δωρίδο(α)ς.

Βρίσκεται σε απόσταση 2,5 χιλ. από το Ευπάλιο, επί του παραλιακού δρόμου Γαλαξειδίου – Ναυπάκτου και είναι αμφιθεατρικά χτισμένο. Η απορία που γεννήθηκε με τα χρόνια στο μυαλό του παππού μου ήταν γιατί να πηγαινουμε στα νησιά. Εδώ έχουμε την καλύτερη θάλασσα, έλεγε χαρακτηριστικά. Δεν χωρούσε ο νους του γιατί χαλάμε ένα σωρό λεφτά και πάμε σ΄ αυτή την ξεραϊλα στο Αιγαίο (μέχρι σήμερα έτσι λέει). Για το Ιόνιο ήταν περισσότερο σύμφωνος. Η ανάγκη ανεξαρτησίας μετά τα 18 μας οδήγησε στην Πάρο, στην Ίο και φυσικά στη Μύκονο. Σήμερα, κοντά στα 30 πια, όλοι γυρνάμε εκεί. Στο Μοναστηράκι. Όλα τα ξαδέρφια. Και όλοι μιλάμε στους φίλους γι΄ αυτό … αν και εκνευριζόμαστε όταν γεμίζει κόσμο. Μερικοί απ΄ τα ξαδέρφια κάνανε και παιδάκια … και νομίζω σε λίγο θα τα ρίξουν στη θάλασσα, όπως έκανε ο παππούς,  για να μάθουν κολύμπι. Το Σεπτέμβρη πλέον ήμασταν όλοι μαύροι. Με σολάριουμ δε γίνεται ΄κείνο το μαύρο. Είχε και τη βρώμα από το παιχνίδι. Τις πρώτες μέρες του σχολείου τρίβαμε με δύναμη την πάπια του χεριού μας για να φύγει. Οι αναμνήσεις βέβαια είχαν μείνει και δε θα ‘φευγαν ποτέ.

Στο παρελθόν λοιπόν, στο κεφαλάρι του χωριού και σε υψόμετρο 300 μέτρων, υπήρχε μια παλαιά δεξαμενή όπου οι κτηνοτρόφοι συγκέντρωναν το γάλα και με πήλινους σωλήνες το διοχέτευαν στο χωριό όπου παρασκεύαζαν τυρί και βούτυρο. Τα προϊόντα του χωριού είναι τα δημητριακά, τα εσπεροειδή και τα φρέσκα ψάρια.
Φρέσκα και σε καλές τιμές.

Καθεδρικός Ναός του είναι ο Ευαγγελιστής Μάρκος, όπου οι κάτοικοι γιορτάζουν τη γιορτή του (σύστοιχο αντικείμενο). Στη θέση όπου βρίσκεται σήμερα ο επιβλητικός ενοριακός ναός  με το αξιόλογο γλυπτό τέμπλο, στο κέντρο του χωριού, υπήρχε κατά την παράδοση μικρό μοναστήρι κατά την ύστερη βυζαντινή περίοδο, το οποίο έδωσε και το όνομα στην περιοχή.

Με Βασιλικό Διάταγμα του 1907 ιδρύθηκε η “νέα κώμη υπό το όνομα Μοναστηράκιον”.
Είναι το “νεαρότερο” χωριό του Δήμου Ευπαλίου (γραφικότατο και το Ευπάλιο) αλλά προφανώς προϋπήρχε άτυπος οικισμός αποτελούμενος κυρίως από ψαράδες.
Η πλειονότητα των πρώτων κατοίκων προέρχεται από το χωριό Κλημάκια (Μεσιανό και Πέρα Κλήμα) που ήταν έως το 1890 η έδρα του Δήμου Οινεώνος. Κι ο παππούς μου από το Κλήμα είναι.
Κατέβηκε, όμως, στο Μοναστηράκι.
Πρόκειται για ένα χωριό, γραφικό και πανέμορφο όπως σας έλεγα.
‘Eχει χαρακτηρισθεί με Υπουργική Απόφαση ως τόπος τουριστικός και ιδιαιτέρου φυσικού κάλλους, αφού είναι κτισμένο αμφιθεατρικά γύρω από την θάλασσα και θυμίζει έντονα νησί (ενίσχυση των επιχειρημάτων του παππού).

Στα δυτικά, ο όρμος του Μοναστηρακίου προστατεύεται από μια στενή βραχώδη λουρίδα, συνέχεια του λόφου Αγγουράκι, η οποία καταλήγει στο ακρωτήρι “Κόκκινος” ή “Κοκκινόβραχος”, που το χωρίζει από τη Χιλιαδού (εκεί τρως κοτόπουλα με κόκκινη σάλτσα, όχι ψάρια).

Το πέτρωμα του Κοκκινόβραχου είναι ασβεστόλιθοι μικροκρυσταλλικοί, οι οποίοι εναλλάσσονται με αργιλικούς σχιστόλιθους χρώματος υποπράσινου έως ερυθρού και ραδιολουρίτες. Από το κόκκινο χρώμα προήλθε και το όνομα.

Δίπλα στο ακρωτήριο Κόκκινος η κρατούσα άποψη τοποθετεί την αρχαία πόλη Ερυθρές. Φαίνεται ότι οι Ερυθρές βυθίστηκαν στη θάλασσα, ίσως από δυνατό σεισμό, όπως δείχνουν τα ευρήματα στο βυθό. Έχει επισημανθεί η βυθισμένη πόλη στη θέση “Ξέρα” κάπου 500 μέτρα από το βράχο μέσα στη θάλασσα.

Σύμφωνα με τον Λατίνο ιστορικό Τίτο Λίβιο, ο Φίλιππος Ε’, ο βασιλιάς της Μακεδονίας, στα 208 π.Χ. πέρασε με τα πλοία του στις Ερυθρές των Αιτωλών που είναι κοντά στο Ευπάλιο. Εκείνη λοιπόν την εποχή οι Λοκρικές Ερυθρές ανήκουν στην Αιτωλική Συμπολιτεία. Φαίνεται λοιπόν ότι, στα 200 χρόνια που πέρασαν, το λιμάνι του Οινεώνα προσχωματώθηκε και αναπληρώθηκε από τις γειτονικές Ερυθρές. Στο λόφο Αγγουράκι έχουν επισημανθεί λαξευτός τάφος, κεραμικά και νομίσματα.

Το χωριό γνώρισε μεγάλη ακμή κατά την δεκαετία του 1930 οπότε και ήταν το κέντρο του διαμετακομιστικού εμπορίου ολόκληρης της Δωρίδας και της ορεινής Ναυπακτίας (ένα κεφάλαιο μόνη της αυτή) και είχε καθημερινά ακτοπλοϊκή σύνδεση με την Πάτρα και τον Ψαθόπυργο.
Το σύγχρονο Μοναστηράκι είναι ένας πανέμορφος οικισμός, με πολλές χάρες. Το μικρό και γραφικό λιμανάκι, τα όμορφα σπίτια, το παραθάλασσο, τη μικρή λιμνούλα δίπλα στη θάλασσα ανατολικά του Κοκκινόβραχου, τουε ορμίσκους με τις δαντελένιες ακρογιαλιές, τη λιλιπούτεια λιμνούλα … όλα αυτά που συνθέτουν ένα θαυμάσιο θέρετρο για ξεκούραση και απόλαυση της φύσης.

Να αναφέρω ότι ανατολικά από το Μοναστηράκι βρίσκεται ο συνοικισμός Σκάλωμα. Η ονομασία του δείχνει ότι ήταν μικρή σκάλα, αποβάθρα όπου άραζαν πλοιάρια. Σήμερα είναι ένας παραθαλάσσιος οικισμός και τα σπίτια του έχουν φθάσει σχεδόν μέχρι τον εθνικό δρόμο. Κατεβαίνοντας συναντάς το γραφικό εκκλησάκι και τον πλακοστρωμένο δρόμο.  Ιδανικό μέρος για να παντρευτεί κανείς #spyranni.

Το καλοκαίρι η ακτή είναι γεμάτη από κολυμβητές. Το Σκάλωμα είναι πραγματικά ένα εξαίρετο παραθαλάσσιο θέρετρο.  Bόρεια από το Μοναστηράκι είναι ο συνοικισμός Μαγούλα σε υψόμετρο 120 μέτρα. Πρόκειται για αγροτικό οικισμό. Όλα τα χωριά είναι όμορφα τριγύρω όπως και τα Τριζόνια, ιδανικά για κάμπινγκ!

Λέγαμε για το Μοναστηράκι όμως. Το σημείο αναφοράς του χωριού είναι το γραφικό λιμανάκι του γύρω από το οποίο υπάρχουν πολλά ταβερνάκια, εστιατόρια και καφέ που μπορείτε να απολαύσετε το φαγητό η τον καφέ σας. Χωρίς δισταγμό προτείνω ψαράκι στον Ηλιόπουλο. Ούζο, παρέα και μετά βουτιά. Στα ρηχά πάντα και φυσικά με παπουτσάκια πλαστικά για τους αχινούς! Λατρεύω αυτά τα παπουτσάκια. Σε κάνουν να αισθάνεσαι ταυτόχρονα τόση αυτοπεποίθηση στα βήματά σου στο νερό αλλά και τόσο -μα τόσο- γριά!

Επιπλέον, μπορείς να παίξεις μπάσκετ στο παραθάλασσο ή βόλεϋ στην παραλία του Πίκουλα. Παίρνεις και κανό εκεί. Δωρεάν.
Ανήκουν σε όλους, αρκεί να τα προσέχεις και να τα επιστρέφεις.

Ιδανικό μέρος για ανοιξιάτικες βόλτες αλλά και καλοκαιρινές διακοπές. Διαθέτει, επίσης, αρκετά ξενοδοχεία και ενοικιαζόμενα δωμάτια για την διαμονή σας.

Τί κάθεστε; Σχεδιάστε το επόμενο σαββατοκύριακο .
Αξίζει τον κόπο! Έστω και για ένα ηλιοβασίλεμα.

Facebook page εδώ!