Ετικέτες  watch this 

Kατηγορίες  Προτάσεις & Κριτικές

Το μικρό νησί που πρέπει να “επισκεφτείς”

Μετά και τη Σύνοδο Κορυφής, δεν υπήρχε κάτι καλύτερο να κάνω χτες το βράδυ από το να βρεθώ στην κατάμεστη από τουρίστες πλατεία Κυδαθηναίων στην Πλάκα και στο Cine Paris, όπου με 5€ απόλαυσα μια εξαιρετική ταινία. Για λίγο δίστασα χαζεύοντας στην αφίσα και τη λέξη θρίλερ που την κατηγοριοποιούσε  αλλά μετά θυμήθηκα ότι από την αυγή της χιλιετίας μέχρι σήμερα, αρκετοί Ισπανοί σκηνοθέτες κατάφεραν να φρεσκάρουν το θρίλερ σε ένα ανανεωμένο είδος.

Σασπένς και υποβλητική ατμόσφαιρα μυστηρίου που διαδραματίζεται σε έναν λαβύρινθο γεμάτο πουλιά, στους βάλτους του δέλτα του Γουαδαλκιβίρ αρχές φθνοπώρου. Για να κάνετε λίγο εικόνα αλλά και για να μαθαίνουμε, ο Γουαδαλκιβίρ είναι το πέμπτο μεγαλύτερο σε μήκος ποτάμι στην Ιβηρική χερσόνησο και το δεύτερο μακρύτερο ποτάμι με όλο το μήκος του στην Ισπανία. Πρώτες αναφορές στον ποταμό γίνονται από τον Ηρόδοτο, ο οποίος μας περιγράφει τα ταξίδια των Ιώνων Φωκαιών σε περιοχές πέρα των Ηράκλειων στηλών στην αρχαία Ταρτησσό, παίρνοντας πληροφορίες και από τους Φοίνικες, οι οποίοι είναι από τους πρώτους που έχουν ιδρύσει εκεί αγκυροβόλιο και διαπραγματεύονται πολύτιμα μέταλλα.

Όσο προχωράει λοιπόν η αστυνομική έρευνα για τις δολοφονίες νεαρών κοριτσιών, για να επανέλθω στην ταινία, οι δύο πρωταγωνιστές-ντετέκτιβ μπαίνουν σε έναν λαβύρινθο όπως στο κλασικό φιλμ νουάρ. Βασικός σκοπός του σκηνοθέτη, Αλμπέρτο Ροντρίγκεζ, είναι να φέρει σε αντιπαραβολή τις διαφορετικές πολιτικές και επαγγελματικές αντιλήψεις των δύο κατ’ανάγκη συνεργατών με φόντο τους βάλτους της περιοχής και εξωτικά πουλιά που σου κόβουν την ανάσα με τα εκπληκτικά τους χρώματα. Κυρίαρχο το κόκκινο και οι αποχρώσεις του, τόσο στον ουρανό όσο και στα φτερά των πουλιών. Κόκκινο όπως ματωμένες ψυχές.

Χρονικά, βρισκόμαστε στο 1980 και η Ισπανία πασχίζει να επουλώσει τις πληγές της από τις αγριότητες της περιόδου της δικτατορίας του Φράνκο. Τα κατάλοιπα του παρελθόντος εξακολουθούν να επιβιώνουν, κάποιοι αποκτηνώνονται και άλλοι εκμεταλλεύονται την ευκαιρία προκειμένου να ικανοποιήσουν τα βίτσια τους.
Οι δύο ντετέκτιβ στοιχειωμένοι από το παρελθόν τους στη σκιά του απολυταρχικού καθεστώτος, ο Χουάν και ο Πέδρο θα πρέπει να παραμερίσουν τις διαφωνίες τους στις μεθόδους ανακάλυψης της αλήθειας για τον δολοφόνο που για χρόνια τρομοκρατεί την περιοχή. Η έρευνά τους θα τους οδηγήσει σε επικίνδυνα μονοπάτια, καθώς ανασύρει στην επιφάνεια τα σκοτεινά μυστικά της μικρής κοινότητας.
Μερικά καρέ μισοκαμένου αρνητικού φωτογραφικού φιλμ θα τους οδηγήσουν τελικά στον δολοφόνο. Θα ανασυρθούν, όμως, πληροφορίες γύρω από το σκοτεινό πολιτικό παρελθόν του Χουάν μέσω ενός φωτορεπόρτερ που τρέχει πίσω από την αποκλειστικότητα της δολοφονίας των κοριτσιών.

Το έργο, βραβευμένο με δέκα Γκόγια, εντυπωσιάζει με το υποδειγματικό αφηγηματικό στιλ του αλλά αυτό που πραγματικά μένει, ή τουλάχιστον έμεινε σε εμένα προσωπικά, είναι η καλλιτεχνική φωτογραφία και τα πανοραμικά πλάνα.
Μαγεία.
Αυτά τα πλάνα μπαίνουν εμβόλιμα κατά την εξέλιξη του μυστηρίου και μεταφέρουν στον θεατή όσα δεν μπορούν να ειπωθούν με λόγια.
Βάλτοι, βρώμικα και εγκαταλειμμένα κτήρια, λασπωμένα ποτάμια, σκουριασμένα μικρά καράβια μαφιόζων, άσφαλτος, τελειωμένα μπαρ και συναντήσεις πουλιών σε κάτοψη.
Ό, τι μοιάζει να ΄ναι άσχημο, του δίνεται μια δεύτερη ευκαιρία για να φανεί όμορφο. Μια ματιά από άλλη γωνία με ρυθμό εξελικτικό που θα σας cineπάρει 😉