Ετικέτες Vicky Chyta
Kατηγορίες Σκέψεις
ΥΠΟΚΕΙΜΕΝΙΚΕΣ ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΙΚΟΤΗΤΕΣ
Θυμάσαι τον εαυτό σου μαινόμενο να σφίγγεις τη γροθιά σου και να ζητάς την αλήθεια.
“Θέλω να ξέρω την αλήθεια” … έλεγες σε μια διαμάχη, σαν πρωταγωνιστής σε δράμα, σαν ανίδεος για το τι αποτελεί το κράμα.
Αυτό είναι η ζωή. Ένα κράμα. Με δόσεις αλήθειας, με ερμηνείες, με υποκειμενικές αντικειμενικότητες και πολλά παραμύθια. Ψέματα. Ιστορίες. Φαντασίες ..πώς το λένε.
Τώρα ξέρεις ότι ποτέ δεν θα ξέρεις. Οι πληροφορίες μεταφέρονται μ’ ένα φλεγόμενο ενθουσιασμό και … σάλτσα. Και μερική απόκρυψη. Και απόδοση διαφορετικού νοήματος. Και σχόλια. Πολλά σχόλια.
Πού πας να μπλέξεις και τι να ξεμπλέξεις σε τούτο το κουβάρι; Θάρσει … έλεγε ο Σοφοκλής … και κάπως έτσι πήρε βήμα κόσμος και κοσμάκης [με μερική γνώση] που νόμιζε ότι γνωρίζει την αλήθεια και την έκανε share πανάθεμά τους. Λέγω τ’ αληθές ου σφαλεί ποτε. Για να συμπληρώσω και τη φράση!
Μα είναι ποτέ δυνατόν να βρεθείς σ’ εκείνο το τέλειο σημείο όπου θα έχεις διαθέσιμες όλες τις πληροφορίες, θα είσαι απαλλαγμένος από υποκειμενικές κρίσεις βασισμένες σε βιώματα και θα μπορείς να δεις την αλήθεια; Τα λόγια της αλήθειας είναι απλά και εμείς απλοί δεν είμαστε. Ο κόσμος θέλει να εξαπατηθεί. Είναι πιο εύκολο.
Την αλήθεια εξάλλου τη φτιάχνει κανείς ακριβώς όπως φτιάχνει και το ψέμα [είπε ο Ελύτης]. Οι καιροί είναι σκοτεινοί και υπαγορεύουν τη μέγιστη ορατότητα. Όχι τη φυσική ικανότητα να συλλαμβάνει κανείς τ’ αντικείμενα σ’ όλες τους τις λεπτομέρειες αλλά τη μεταφορική. Να κρατά την ουσία τους και να τα οδηγεί σε μια καθαρότητα τέτοια που να υποδηλώνει συνάμα την μεταφυσική τους σημασιολογία.
Μια διεισδυτική ματιά στα γεγονότα χρειάζεται. Μα αυτό είναι ζήτημα προσωπικό … και πιθανόν να είναι ψέμα. Μη σκας όμως.
Γράφει η Βίκυ Χύτα
