Kατηγορίες  Uncategorized

…ΥΣΤΕΡΑ, ΗΡΘΕ Η ΚΑΡΑΝΤΙΝΑ

….ύστερα, ήρθε η καραντίνα!

Τίτλος καταφανώς κοπιαρισμένος από το μυθιστόρημα το Γιάννη Ξανθούλη «ύστερα, ήρθαν οι μέλισσες», το οποίο ξανά-διάβασα το περασμένο Σαββατοκύριακο.
Όποιες συνειρμικές συνδέσεις με την τηλεοπτική σειρά «Άγριες Μέλισσες», το τραγούδι «Μέλισσες» της Φωτεινής Βελεσιώτου και το ποπ-ροκ συγκρότημα «Μέλισσες» απολύτως κατανοητές ένεκα της πολυήμερης κλεισούρας.

Ήρθε η καραντίνα, λοιπόν.
Και έφυγε η κανονικότητα.

Δεν ξέρω σε ποιον αρέσει να σταματάει η κανονικότητα.
Η κανονικότητα που επέλεξε.
Η κανονικότητα που συνήθισε.
Η κανονικότητα στην οποία έχει εθιστεί ή με την οποία έχει συμβιβαστεί.

Ποιος θέλει να βγαίνει βόλτα και να στέλνει sms;
Ποιος θέλει να μην μπορεί να οδηγεί το αμάξι του ελεύθερα;
Ποιος θέλει να κουβαλάει μια handmade βεβαίωση μαζί του για να πάει στο φαρμακείο (ή στο γήπεδο της ΑΕΚ);
Ποιος θέλει να κυκλοφορεί παντού με μπουκαλάκια αντισηπτικό και απολύτως αφυδατωμένα χέρια από τη χρήση του;

Δεν είναι φρικτό αυτό που ζούμε.

Μπροστά σε μια πρωτόγνωρης έντασης και έκτασης υγειονομική κρίση εμείς καλούμαστε να βάλουμε το ποπουδάκι μας στον καναπέ και να πολεμήσουμε με Netflix και pizza.
Και δε θέλεις Netflix και πίτσα;
Ε, τότε….
Διάβασε, κοιμήσου, γράψε, συμμάζεψε και ξαναδιάβασε.
Καθάρισε ντουλάπες, συρτάρια, πατάρια, αποθήκες, μπαούλα.
ΠΡΟΣΟΧΗ: Υψηλός κίνδυνος αλλεργικής βρογχίτιδας από την σκόνη ή συναισθηματικών αναταράξεων από τις αναμνήσεις.

Κάνε γιόγκα, κάνε πιλάτες, κάνε διαλογισμό.
Κάνε γυμναστική: 50 καθίσματα, 100 κοιλιακοί, 100 ραχιαίοι. Ξανά και ξανά και ξανά.
Κάνε 40 συνταγές του Πετρετζίκη back to back.
Κάνε μποτέ.

Μίλα.
Γράψε σε πάσης φύσεως chats.
Με κολλητούς φίλους. Με συναδέλφους, με μακρινά και κοντινά ξαδέρφια, με γνωστούς, με γνωστούς γνωστών, με συμμαθητές από το γυμνάσιο που σου έκαναν add εν μέσω βαρεμάρας. Με πρώην σχέσεις, με πρώην γκόμενους, με πρώην γείτονες.

Φτιάξε κήπο.
Φτιάξε παζλ.
Φτιάξε ένα κανάλι στο youtube.

Όντως, δεν είναι φρικτό αυτό που ζούμε.
Απλώς, είναι μη κανονικό.
Και γι’ αυτό είναι μια sui generis δοκιμασία.
Ατομική. Εσωτερική. Και δυστυχώς -συχνά- άβολη. Ή επώδυνη.

Δεν ξέρω πως είναι να είσαι συγγενής/φροντιστής ατόμων με εκ γενετής ή επίκτητες αναπηρίες.
Δεν ξέρω πως είναι να συμβιώνεις με βαριά νοσούντες (ψυχικά και σωματικά).
Δεν ξέρω πως είναι να αντέχεις την απομόνωση και την έλλειψη αγκαλιάς ως ηλικιωμένος.
Δεν ξέρω πως είναι να απασχολείς/ψυχαγωγείς παιδιά από 2 μέχρι 22 ετών στο σπίτι (άτεκνη κορασίδα γαρ).
Δεν ξέρω πως είναι να συνυπάρχεις 24/7 με έναν σύντροφο που σου προκαλεί φόβο, απέχθεια, αδιαφορία.

Δεν είναι τελικά φρικτό αυτό που ζούμε…;

Κάποιοι το είπαν δυστοπία, καταστροφή, απειλή, κατάρα.
Άλλοι το είπαν παύση, time-out, αποτοξίνωση.
Κι άλλοι ευκαιρία, restart, επαναπροσδιορισμό.

Δεν ξέρω αν έχει όνομα η μη κανονικότητα.
Ούτε και γνωρίζω τις παράπλευρες ωφέλειες του εγκλεισμού και του social distancing.

Αισθάνομαι μόνον ότι λειτουργεί ως απολύμανση.
Όχι μόνον -ή όχι κυρίως- για αυτό που συμβαίνει έξω.
Αλλά για αυτό που συμβαίνει στο μέσα μας.

Όταν τίποτα δεν είναι πια κανονικό.
Για κανέναν.
Και δεν υπάρχει τόπος ή χρόνος ή τρόπος για να καμουφλαριστούν οι ‘λεκέδες’ της ζωής μας.
Δε μένει κάτι άλλο στις ψυχές από το να ξεγυμνωθούν.
Και να ξεπλυθούν.

Η καραντίνα είναι μια μορφή αποστείρωσης.
Εξανθρωπίζει.
Και εξαγριώνει.
Ας ελπίσουμε μόνον -όταν τελειώσει- να αφήσει πίσω της γενναία πλάσματα.
Καθαρά.
Ανθρώπινα.
Διαφορετικά.

Γράφει η Κλεονίκη Πουϊκλή