Ετικέτες  Dimitra Diamantidou love poetry thoughts summer 

Kατηγορίες  Σκέψεις

ΩΔΗ

Το αναίμακτο φως ζώνει με μυστήρια τους αιματηρούς βράχους

Εσύ εισαι γυμνή στους αέρηδες
Με το στήθος σου λευκό και τους λαγόνες σου πρόθυμους

Δεν ειναι λαγνεία
Θωρείς το αντρικό σώμα και νιώθεις τους παλμούς να επιταχύνονται
Οι κόρες διαστέλλονται, ο ιδρώτας καλύπτει τα φαράγγια σου
Μα δεν ποθείς
Η διάσταση δεν ειναι γραμμική

---

Τα χαλίκια ειναι ζεστά, τα πόδια σου πονάνε
δε θες ν΄ αφήσεις τον αέρα
Φουσκώνεις το στήθος σου με θάλασσα και κλείνεις τα μάτια σου.

Λαμπιριζουν ακόμη τα χέρια του και το στέρνο, τα Κόκκαλα, η πλάτη του.
Θες να το αγγίξεις με δέος
Θελεις ανακούφιση και αυτό το έλεος
Των αρχαίων μυστηρίων
Θέλεις να πολεμήσεις για τον έρωτα.

Λούζεσαι με φως, αστράφτεις,
Αφορίζεις καθετί που μπαίνει ανάμεσα σε ΄σενα και σε Αυτόν

Τον καλείς
“Σ΄ αγαπώ”
Το λες απλά, όπως το “ξημέρωσε”

Γράφει η Δήμητρα Διαμαντίδου