Ετικέτες  destination holidays 

Kατηγορίες  Προορισμοί

3 μέρες στο Παρίσι

Το πιο πιθανό είναι ότι βρέθηκες ήδη μια φορά στην πόλη του φωτός αλλά σίγουρα αξίζει ακόμη μία επίσκεψη.
Πόσο μάλλον αν δεν έχεις πάει ποτέ!
Για ΄μένα ήταν η τρίτη φορά και ένιωσα ότι είναι ώρα να μοιραστώ την εμπειρία μου μαζί σας!
Με κλεισμένα εισιτήρια λοιπόν από το Σεπτέμβρη και δίχως μαντικές ικανότητες για το τί επρόκειτο να συμβεί στο τέλος του Νοέμβρη, ξεκίνησα για το CDG από το ΑΤΗ.
Στο εξής, όμως, πρωταγωνιστής θα είσαι εσύ! Συνεχίζω με δεύτερο ενικό.
Έτσι για την αμεσότητα.
Γιατί φαντάστηκα ότι θα κρατάς το κινητό σου και θα περιπλανιέσαι μ΄ αυτό τον οδηγό.

Φτάνοντας στο avant garde αεροδρόμιο Charles de Gaulle του αρχιτέκτονα Paul Adreu, το δεύτερο πιο πολυσύχναστο αεροδρόμιο της Ευρώπης (μετά το Heathrow), παίρνεις τα εισιτήρια σου για το κέντρο. Θα σου κοστίσουν 20€ aller retour και θα κάνεις περίπου 60’ για ένα κεντρικό σημείο (όπως η στάση Chatelet).

Να μείνεις στο Marais ή στο Pigalle. Αυτές τις περιοχές προτείνω. Αν τουλάχιστον ο σκοπός σου είναι να κινείσαι με τα πόδια και αγαπάς urban καταστάσεις και στέκια.

 

 

 

 

 

Ας πούμε ότι θα μείνεις τρεις μέρες. Ο Σηκουάνας είναι ένας καλός οδηγός για να χωρίσεις τις περιοχές στο μυαλό σου.
Δυο μέρες πάνω και μια μέρα κάτω από τον ποταμό για παράδειγμα.
Μέρα πρώτη: Μαρέ, Bαστίλη, & Μπορμπούρ
Μέρα δεύτερη: Μονμάρτη, Όπερα & Ηλύσια Πεδία
Μέρα Τρίτη: Νησιά Σιτέ και Λουί, Σεν Ζερμέν, Λουξεμβούργο &Συνοικία των Απομάχων

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Δεν ανέβηκα ποτέ στον Πύργο του Άιφελ, δεν πήγα στη Eurodisney, δεν επισκέφθηκα το παλάτι των Βερσαλλιών και γενικώς δεν πλήρωσα είσοδο πουθενά παρά μόνο στο Κέντρο του Ζορζ Πομπιντού (14€) όπου φιλοξενούσε μια εξαιρετική έκθεση του ζωγράφου Wifredo Lam … και όχι μόνο.

 

Για μια στιγμή σκέφτηκα να βγάλω ηλεκτρονικά εισιτήρια για το μουσείο του Λούβρου μα ήρθαν στο νου μου τα λόγια του πατέρα μου για τα χαμένα από τον τόπο τους κορίτσια, τη Νίκη και την Αφροδίτη και τελικά δεν το έκανα. Κρίνετέ με όπως θέλετε μα την πόλη αυτή την ξέρω. Γιατί περπάτησα. Πολύ.

 

 

Τι θα θαυμάσεις περπατώντας; Την αρχιτεκτονική της πόλης, τα μνημεία της και φυσικά το στυλάκι των Γάλλων. Προπαντός. Μπαγκέτα στο χέρι, γουστόζικα ντυσίματα και κοκάλινα γυαλιά μυωπίας. Ωραία κουρέματα. Καπνιστές στους δρόμους. Ποδήλατα. Τα παλιά με το καλάθι. Ύφος «δε σε κατάλαβα» όταν δεν διαθέτεις άπταιστη προφορά σε -ε, -ου, -ι, κτλ. Δεν είναι το ίδιο παιδιά. Ζήτησα (με τα λιγοστά μου γαλλικά) σε μια κυρία να μου δώσει το μενού. Και μου απάντησε «τί να σας δώσω;» … ότι δηλαδή δεν είπα σωστά τη λέξη μενού και κατάλαβε το «θα ήθελα να μου δώσετε…». Αλήθεια πείτε μου. Πόσο λάθος μπορεί να προφέρει κανείς τη λέξη μενού. Τόσο μάλλον ώστε να θες να μάθεις να το προφέρεις σωστά και να πας να της το τρίψεις στη μούρη (oh mon dieu έχασα τους τρόπους μου ξαφνικά)!

Φυσικά δεν λείπουν οι άσχημες εικόνες. Οι άστεγοι είναι παντού, Παντού όμως. Σε συχνότητα όπως συναντάς μικροπωλητή στην Ερμού. Κοιμούνται πάνω από φρεάτια από όπου αναδύεται κακής ποιότητας ζεστός αέρας. Υπάρχουν μαγαζιά κλειστά. Ναι, η κρίση χτύπησε κι εκεί. Ακόμα και στην Champs-Élysées. Κατουρημένες πόρτες. Μάστιγα. Πώς έχει προκύψει αυτό το συνήθειο μη με ρωτάτε. Και μην ξεχάσω να αναφέρω τη σήμανση. Είναι φορές που οι πινακίδες δεν καταλαβαίνεις αν σου λένε να πας δεξιά, αριστερά ή να συνεχίσεις στο κέντρο. Να δεις που είναι πολιτική στάση. Τύπου θέλω να τα έχω καλά με όλους.

Λοιπόν, ας περάσουμε στο ζουμί. Δηλαδή πού θα φας και πού θα πιεις.
Νηστικό αρκούδι δε χορεύει κι είσαι εκδρομή/διακοπές/ταξίδι αναψυχής!
Στο λατρεμένο Μαρέ, θα φας εξαιρετικά στο Benedict (19 rue Sainte Croix de la Bretonnerie – metro hotel de ville) και μάλιστα σε πολύ φιλικές τιμές (≈20€/άτομο)! Να ζητήσεις τον υπεύθυνο, τον Γιώργο, ο οποίος είναι Ελληνογάλλος και εξυπηρετικότατος. Θα τα παρατήσει βέβαια λέει και θα έρθει να μείνει με τη γαλλίδα αρραβωνιαστικιά του στην Πελοπόννησο που του άφησε ο παππούς του μεγάλη ακίνητη περιουσία. Θα στα πει. Κι όσο στα λέει θα χαζεύεις τη μοναδικότητα των επισκεπτών σ’ αυτό το φίνο στέκι!
Αν θες ν΄ ανοίξεις ένα μπουκαλάκι ωραίο κρασί και να το συνοδεύσεις με τυριά και αλλαντικά, θα πας ως την περιοχή Πιγκάλ και συγκεκριμένα στο Buvette Gastrotheque (28 rue henry Monnier – metro Saint Georges). Υπολόγιζε 25€/ άτομο. Πωλείται για 35€ και ο κατάλογος με τα κρασιά τους κι αυτό μπορεί να αποτελέσει ένα ξεχωριστό δώρο.
Για εκλεπτυσμένες θαλασσινές γεύσεις, όστρακα, κρασί, υπέροχο περιβάλλον, αίσθηση ότι δεν πηγαίνεις σε τουριστικά μαγαζιά αλλά και μοναδικό σέρβις … θα πας στο Clamato (80 Rue de Charonne – metro Charonne) αδερφάκι του άλλου φανταστικού εστιατορίου Septime (ακριβώς δίπλα και λίγο πιο κάτω η κάβα τους). Εδώ να υπολογίζεις 40€/ άτομο. Αξίζει!
Αν είναι πάντως να βάλεις το χέρι στη τσέπη … πήγαινε και από το Caillebotte (8 rue Hippolyte Lebas – metro Cadet) όπου θα φας πάλι εξαιρετικά με περίπου 40€/ άτομο και θα περιστοιχίζεσαι από στιλάτους Γάλλους της αγοράς. Ξέρετε τώρα από δικηγόρους μέχρι γκαλερίστες της Μονμάρτης.

Στο περιοδικό του αεροδρομίου θα διαβάσεις και για το δημοφιλές εστιατόριο Monsieur Bleu, στο οποίο όμως δεν κατάφερα να φάω … παρά μόνο να θαυμάσω το Palais de Tokyo όπου στεγάζεται, με θέα τον Πύργο του Άιφελ.
Παγωτό τρως στο Berthillon, στο νησάκι του Saint – Louis, σοκολάτα πίνεις στην Angelina στην οδό Ριβολί και για το μεγαλύτερο delicatessen πας ως το 7ο διαμέρισμα (metro Sevres Babylone) στη Συνοικία των Απομάχων.
Πρωινό. Μα κόντεψα να το ξεχάσω. Όπου υπάρχει Le Pain Quotidien, μπαίνεις! Είναι αλυσίδα και χρησιμοποιούν μόνο βιολογικά προϊόντα. Εγγυημένα καλό. Μία ακόμη καλή επιλογή για νόστιμο κροκ μαντάμ είναι το Le RDV des amis … φυσικά στο Μαρέ. Συγγνώμη. Έχω κι εγώ τις εμμονές μου.
Clubbing κάνεις (λένε) στο Silencio αλλά είναι μόνο για μέλη. Ακούγεται ότι αν το παίξεις λίγο ιστορία … μπαίνεις. Εγώ με 15χλμ περπάτημα τη μέρα δεν άντεξα. Αν και θα μ’ άρεσε η φάση να τρώω πόρτα και να απαντώ ξέρεις ποια είμαι εγώ κι άλλα τέτοια για να ‘χω να διηγούμαι στους φίλους μου πώς κατάφερα και μπήκα.
Να περπατήσεις στους κήπους του Λουξεμβούργου, την περιοχή γύρω από το Πάνθεον και από τον πύργο του Μονπαρνάς στο μουσείο Ορσέ. Να χαζέψεις τα όμορφα σπίτια και τις γκαλερί στα σοκάκια της Μονμάρτης και να κατέβεις από εκεί προς την Όπερα.

Nα σημειώσω ότι, κατά κύριο λόγο, οι τουρίστες είναι Ισπανοί και Ασιάτες. Θα δεις σίγουρα 2-3 γαμήλιες φωτογραφήσεις Κινέζων στο Σηκουάνα ή στον Πύργο του Άιφελ. Βγες κι εσύ μερικές φωτογραφίες. Ξέρεις. Από αυτές που δήθεν τυχαία σε φωτογράφησαν ενώ περπατούσες. Για να ‘χεις να θυμάσαι …

 

 

 

Τελευταία συμβουλή. Μην πάρεις ποτέ μετρό παρά μόνο για το αεροδρόμιο. Όχι γιατί κρέμονται καλώδια παντού και κινδυνεύεις να μπλεχτείς (αν είσαι πάνω από 1,80) ή γιατί φοβάσαι ότι κάπου θα τοποθετηθεί βόμβα -παρεμπιπτόντως ένοπλος στρατός υπήρχε σε κάθε γωνιά-. Για να περπατήσεις το λέω! Μόνο έτσι καταλαβαίνεις την πόλη! Μόνο έτσι θα τη θυμάσαι.
Μην είσαι τουρίστας.
Ας είσαι επισκέπτης.
Άκου, μίλα, άγγιξε, μύρισε … Παρίσι.

Ευχαριστώ πάρα πολύ τον Δημήτρη Σακελλαρίου, με την εξαιρετική ματιά, γιατί μέσα από τις φωτογραφίες του αναδεικνύονται με τον καλύτερο δυνατό τρόπο όλα όσα επιθυμώ να σας μεταφέρω με αυτό το κείμενο.